Abdurrahman Tafzunci hazretleri büyük Velîlerdendir.
Bir gün ıssız bir çöle çıkıp, Allahü teâlâ'yı tesbihe baÅŸladı.

Åžöyle ki;
- Ey vahÅŸi hayvanların, kendi lisanlarıyla tesbih ettiÄŸi Rabbim! Seni, bütün noksanlıklardan tenzih eder, bütün kemal sıfatlarıyla tesbih ederim, dedi.

O anda, her taraftan vahşi hayvanlar gelip yanına toplanarak tesbihe başladılar.
Hepsi, kendi diliyle zikrediyordu.
Öyle ki, avazları ArÅŸ'a yükseliyordu.

Daha sonra;
- Ey bütün kuÅŸların kendi lisanlarıyla tesbih ettiÄŸi Rabbim! Seni, bütün noksanlıklardan tenzih eder, bütün kemal sıfatlarıyla tesbih ederim, dedi.

O anda dört bir yandan akın eden rengârenk kuÅŸları gördü.
Gelip, başı üstünde toplandılar.
Öyle ki, gökyüzünü bulut gibi örtüp, kendi lisanlarıyla zikre baÅŸladılar.
Yer gök kuÅŸ sesiyle inledi.

Sonra da;
- Ey bütün rüzgarların tesbih ettiÄŸi Rabbim! Seni tesbih ederim, dedi.
O anda, her taraftan tatlı rüzgarlar esmeye baÅŸladı.
O da, Hak teâlâ'yı zikrediyordu açıkça.

Hiç öyle güzel rüzgar esmemiÅŸti oralarda.
Bir daha da esmedi zaten.

Daha sonra;
- Yâ Rabbî, ÅŸu daÄŸlar ve ÅŸu tepeler seni nasıl zikrediyorlarsa, ben de seni öyle tesbih ederim, dedi.

O anda etraftaki daÄŸlar sallanıp, üzerlerinden koca koca kaya parçaları yuvarlandı aÅŸağıya .
Hem kendi lisanlarıyla, Allah! Allah! diyerek, tesbihe başladılar.
Yer gök bu tesbihle inliyordu.

Abdurrahman Tafzunci hazretleri daha sonra evine geldi. Bu olanları çok insanlar görüp iÅŸitmiÅŸlerdi.