Ebül Hüseyin Nuri hazretleri, Evliyânın büyüklerindendir.
Allahü teâlâdan çok korkuyordu.
Karanlıkta bir defa Allah deseydi, aÄŸzından bir nur çıkar, orayı aydınlatırdı.

Küçük kulübesi vardı.
Geceleri oradan nur ÅŸulesi çıkardı gökyüzüne.

Firaset nuru ile konuÅŸup insanların gönlünü nurlandırdığı için "Nuri" lakabı verilmiÅŸtir kendisine.
Her gün, birkaç ekmekle dükkanına gider, fakat yolda fakirlere dağıtırdı o ekmekleri.

Kendisi yemez, bu hâlini de hiç belli etmezdi.
Nitekim evdekiler dükkanda, dükkandakiler ise evde yedi zannederlerdi.
Bu hâli, tam yirmi sene devam etti.

KURTARANA BÄ°N ALTIN!

Çarşının giriÅŸinde bir gün yangın çıkmış, bir dükkanda iki çocuk alevlerin içinde kalmıştı.
Çocuklar, "Ä°mdaaat!" diye bağırıyor, ama alevlerin arasına girmeye kimse cesaret edemiyordu.

Çocukların ustası;
- Ey ahali! Bu yavruları kurtarana, bin altın vereceğim! diye bağırdı esnafa.

O anda, Ebül Hüseyin Nuri hazretleri oradan geçiyordu ki, tehlikeyi görüp girdi dükkana.
Ve çıkardı o çocukları ateÅŸlerin arasından.

KurtulmuÅŸtu çocuklar.
Usta, sözünde durdu.
Bir kese içinde bin altın'ı takdim etti bu büyük Velî'ye.

Ancak O, kabul etmedi ve;
- Bu ateÅŸten kurtulmak mühim deÄŸil, buyurdu.

- Ya ne mühimdir efendim? dediler.
- Asıl Cehennem ateÅŸinden kurtulmak mühimdir. Zira o ateÅŸ hem çok daha ÅŸiddetli, hem de sonsuzdur, buyurdu.