Bir gün sevdiÄŸi bir genç, Cafer-i Huldi hazretlerine;
- Efendim, dünya'dan îmân ile gitmek için ne yapmak lazımdır? diye sordu.

Cevaben;
- Son nefeste Allah demelidir, buyurdu. Yâni son söz, Allah olmalıdır.

Delikanlı;
- Peki efendim, dedi.
Ve ayrıldı huzurdan.

Delikanlı birkaç adım gitmiÅŸti ki, mübarek zât seslendi arkasından:
- Peki anladın mı dediğimi?
- Evet efendim. Îmânla gidebilmek için son söz Allah olmalıdır.

- Peki ne zaman Allah diyeceksin oÄŸlum?
- Son nefeste diyeceÄŸim efendim.

- Peki, son nefes ne zamandır?
- Bilmem, Allah bilir efendim.

- Åžu anda da gelebilir mi?
- Elbette efendim.

- Evlâdım, "Son nefes belli deÄŸil" diyorsun. Öyleyse ÅŸimdiden Allah desene. Niçin son nefesi bekliyorsun?

- Ama ben henüz gencim efendim.
- Ecel, genç ihtiyar tanır mı oÄŸlum? Ecel, bazen öyle ânî gelir ki, bir kez Allah demeye fırsat bulamazsın belki.

- Ne yapayım öyleyse hocam?
- Şimdiden başla Allah demeye. Zira ilerde başka zamanın olmaz belki.

NASIL BAÅžARDINIZ?

Bir gün de;
- Nasıl muvaffak oldunuz? diye sordular bu zâta.

Cevaben;
- Bir hadîs-i ÅŸerîfe yapışarak, buyurdu.

- O hangi hadîs-i ÅŸerîf efendim?
- Helekel müsevvifun buyurdu.

Ve ekledi:
- Yâni Peygamber Efendimiz; "Ä°yi iÅŸleri sonraya bırakanlar ziyan etti" buyuruyor. Ben bu hadîs-i ÅŸerîfe uyarak bu günün iÅŸini yarına bırakmadım.