Seyyid Ebül Vefa hazretleri, bir köye uÄŸramıştı.

Köylülerden biri yanına gelerek;
- Efendim, bu köyde âlim bir zât var ki, herkes onu çok sever ve saygı duyarlar. O benim babamdır ve ÅŸu anda çok hastadır. AyaÄŸa kalkamıyor. Bir ziyaret etseniz, diye istirham etti.

Büyük Velî kabul edip vardı hastanın yanına.
Biraz konuşunca, "bozuk bir itikad"a saplanmış olduğunu anladı.

Çok üzülüp, kendisine:
- Hastalıktan ÅŸifâ bulursan, bu bozuk itikattan dönecek misin? diye sordu.

Adam cevaben;
- Evet döneceÄŸim, dedi.

Ebül Vefa hazretleri memnun oldu.
Kalktı ve iki rekat namaz kılıp, ÅŸifâ bulması için duâ etti.

Sonra ihtiyarın kolundan tutarak;
- Haydi, Allah'ın izniyle kalk! buyurdu.

Hiç hastalığı yokmuÅŸ gibi ayaÄŸa fırladı yaÅŸlı adam.
SapasaÄŸlam olmuÅŸtu.

Ebül Vefa hazretleri;
- Az önceki sözünde durmazsan, bu hastalık tekrar gelir sana, haberin olsun, buyurdu.
Ve ayrıldı o evden.

Aradan birkaç sene geçti.
Yine aynı köyden gelip çağırdılar bu büyük Velî'yi.
Zira adam sözünde durmamıştı.

Ve tekrar yakalanmıştı aynı hastalığa.
Ancak Ebül Vefa hazretleri gitmedi bu defa.

Gelen kiÅŸiler;
- Niçin gelmiyorsunuz? dediler.

Büyük Velî cevaben;
- Ben ona söylemiÅŸtim. Demek ki, o kendi zararına râzı olmuÅŸ. Böyleleri merhamete lâyık deÄŸildir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Velî'nin attığı ok, yayından çıkınca geri dönmez.