Bir gencin, felçli bir annesi vardı. Bir gün oÄŸluna; "Evlâdım! Rızâmı almak istersen, Ä°mâm-ı Ahmed'e git, sıhhate kavuÅŸmam için duâ etmesini söyle" dedi. Genç, Ä°mâm-ı Ahmed'in kapısına gidip seslendi.
Ä°çerden bir ses;
"Kimsin?" dedi.
Cevâbında; "Efendim, hasta bir annem var, sizden duâ istiyor" dedi. Ä°mâm çok üzüldü. Kendi kendine; "Beni nereden biliyor?" dedi.
Sonra kalktı.
Abdest aldı.
Namaza durdu.
Ä°mâmın hizmetçisi o gence; "Sen geri dön, Ä°mâm duâ ediyor" dedi. Genç geri döndüÄŸünde, annesi kapıda karşıladı kendisini. Zîra o büyük zâtın duâsı ve Allahü teâlânın izniyle tam sıhhate kavuÅŸmuÅŸtu.

Ä°ÇERÄ° ALMA!

Hazret-i Ä°mâm, Abdullah bin Mübârek hazretleri ile görüÅŸmeyi çok arzu ediyordu. Bir gün kapısı çalındı. OÄŸlu koÅŸup açınca ÅŸaşırıp kaldı.
Çok sevinmiÅŸti.
Hemen koÅŸtu geri.
Ve büyük sevinç içinde babasına gelip; "Babacığım! Abdullah bin Mübârek gelmiÅŸ. Sizinle görüÅŸmek istiyor!" diye müjde verdi.
Ä°mâm-ı Ahmed;
"Ä°çeri alma!" dedi.
Çocuk çok ÅŸaşırıp; "Babacağım, hani senelerdir Onun hasretiyle yanıyordunuz. Åžimdi kapınıza gelmiÅŸ, içeri almıyorsunuz, hikmeti nedir?" dedi.
Ahmed bin Hanbel;
"Evet haklısın" dedi.
"Ama korkarım ki, Onu gördükten sonra ayrılığına dayanamam. Onun kokusu için bir ömür harcadım. Onu ben, hiç ayrılmak olmayan yerde görmek isterim" buyurdu.