hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" torunlarından Cezîrî hazretleri bir zaman Kâhire'ye gelmiÅŸti.
Orada biri vardı.
Ä°bn-ül Enbâbî.
Bu kiÅŸi, Evliyâ zâtlardan Ä°smâil Enbâbî hazretlerinin "rahmetullahi aleyh" torunu idi. Cezîrî hazretleri, iÅŸte bu Ä°bn-ül-Enbâbî'ye uÄŸradı. Ancak Onun bir takım uygunsuz sözlerine üzüldü.
Ve kalbi kırıldı.
Eve geri geldi.
O gece çok duâlar edip, kendisine yapılan bu çirkin muâmeleyi, kalb yoluyla dedesi Abdülkâdir-i Geylânî hazretlerine arzetti. Ve kederli olarak yattı.
Gece yarısıydı.
Kapısı çalındı.
Kalkıp baktığında Ä°bn-ül-Enbâbî'yi gördü kapıda. PiÅŸman bir vaziyette özür dileyip ellerine sarıldı ve; "Ne olur beni affet. Ne emredersen yapayım" dedi.
Cezîrî sordu ona;
"Niye ÅŸimdi geldin?"
O da ÅŸöyle anlattı:
Rüyâmda hem senin ceddin Abdülkâdir Geylânî hazretlerini, hem de benim ceddim olan Ä°smâil Enbâbî hazretlerini "kuddise sirruhumâ" gördüm. Ama ikisi de kızgın idiler.
Bana kırgındılar.
Ama haklıydılar.
Ben haksızdım.
Çünkü sebehsiz yere seni kırmıştım. Ceddin Abdülkâdir Geylânî hazretleri bana bakıp; "EÄŸer deden Ä°smâil Enbâbî ÅŸefâat etmeseydi, ağır cezaya çarpılacaktın" dedi.
Sıra dedemdeydi.
O da bana bakıp;
"Haydi kalk oÄŸlum, yastığının altındaki o koca yılanı öldür!" dedi. Korkuyla uyandım. Yastığımı kaldırdığımda hakîkaten çok iri bir "yılan" görüp öldürdüm ve hemen sana geldim. Ne olursun beni affet.