Ebû Muhammed Cerîrî hazretlerine "rahmetullahi aleyh" bir gün talebeleri; "Efendim, sizi üzen, unutamadığınız bir hâdise var mıdır?" diye sordular. Åžöyle anlattı: Bir gün ikindi namazında mescidimize, hâlinden garîb olduÄŸu anlaşılan biri geldi. Abdest alıp namaz kıldı.
Sonra başını eğdi.
Ve tefekkür eyledi.
O gün Halîfe, akÅŸam yemeÄŸine bizi dâvet etmiÅŸti. O davete giderken o kimseye; "Biz dâvete gidiyoruz sen de gelmek ister misiniz?" dedim. "Hayır, siz bana bir tabak bulamaç aşı getirin yeter" dedi.
Hayret etmiÅŸtim.
Hem de içimden;
"Her halde bizimle olmak istemiyor" diye düÅŸünüp, kendisine fazla iltifât etmedim ve istediÄŸi yemeÄŸi de getirmedim. Ancak o gece rüyâmda Peygamber Efendimizi "aleyhissalâtü vesselâm" gördüm.
İki kişi daha vardı.
nurlu kimseler idi.
Arkalarında binlerce mübârek kiÅŸiler vardı. Yanımdakilere; "Peygamber Efendimizin yanındaki iki zât kimlerdir?" diye sordum. "Biri Ä°brâhim Halîlullah, diÄŸeri Mûsâ Kelîmullah, arkalarındakiler de binlerce nebîlerdir" dediler.
Efendimize koÅŸtum.
KonuÅŸmak istedim.
Ama iltifat etmediler. "Yâ Resûlallah! Mübârek yüzünüzü niçin benden çeviriyorsunuz?" dediÄŸimde; "Dostlarımızdan biri senden bulamaç aşı istedi. Sen vermedin" buyurdular.
Ağlayarak uyandım.
Ve mescide vardım.
Başı önünde tefekkür ediyordu. Kendisine; "Ey efendim! Ä°stediÄŸiniz ÅŸeyi ÅŸimdi getiriyorum" dedim. Tebessüm edip; "Peygamberimiz "aleyhisselâm" söylemeseydi getirmiyecektin" dedi ve çıkıp gitti. Sonra ne kadar aradımsa da bulamadım. Kırk yıldır buna üzülüyorum.