Hazret-i Mevlânâ Osmân Gâzi'ye büyük bir müjde vermiÅŸti. Åžimdi O, bu müjdeyi düÅŸünüyor ve heyecanlanıyordu.
Öyle ya;
bir devlet kuracaktı.
Neslinden, otuzaltı pâdiÅŸah gelecek ve Ä°slâma büyük hizmet yapacaklardı.
Mevlânâ dediyse,
bunlan olacaktı.
Bir gece rüyâ gördü.
Bir yılan genç ve güzel bir kıza saldırıyor, kız ise; "Ä°mdât!" diye bağırıyordu.
Bir aralık göz
göze geldiler:
Aman Allahım. Gözler bâdem yeÅŸili, ay parçasıydı yüzü. Kırmızı lâlelerle iÅŸliydi baÅŸ örtüsü.
Yılanı öldürüp, bindi atına.
Kızı aldı arkasına.
Ezân sesleriyle uyandı.
Sabah namazı kılındı.
Babası Ertuğrul Bey
kendisine seslenip;
"Osmânım! Âbeyin Savcı Bey'le birlikte ÅŸeyhim Edebâli'ye gidin. Sohbetini dinleyip istifâde edin" dedi.
Atlara atlayıp çıktılar.
Osmân bey yolda
ÅŸüpheli birini görüp;
"Niçin saklanıyorsun?" diye sordu.
O ise kaçmaya baÅŸladı.
Yakalayıp tehdît edince;
"Ben, EskiÅŸehir beyi'nin adamıyım. Bizim bey, Åžeyh Edebâli'nin kızını istedi. Vermeyince, "Kaçırın!" dedi ve bu iÅŸle beni görevlendirdi. Åžimdi gelirler, onları bekliyordum " dedi.
Hakîkaten az sonra,
Åžeyh Edebâli geldi.
Yanında hanımı ve
kızı Mâl hâtun vardı.
Osmân Bey o kızla
göz göze geldi bir an.
Geceki rüyâyı hatırladı: Gözler bâdem yeÅŸili, ay parçasıydı yüzü. Kırmızı lâlelerle iÅŸliydi baÅŸ örtüsü. (devamı yarın)