Hazret-i Osmân "radıyallahü anh" rivâyet eder:
Ä°slâma gelmeden evvel bir gün bir kimse haber verdi ki, hazret-i Muhammed "aleyhisselâm" kızı Rukayye'yi Utbe'ye vermiÅŸ.
Çok üzüldüm.
Ve kalbimden;
"Ben niçin istemedim" dedim.
PerîÅŸân hâlde,
evimize geldim.
Gördüm ki, annem, teyzem ve akrabâdan nice hâtunlar bir kimseyi methederler.
Merak ettim.
Ve teyzeme;
"TeyzeciÄŸim, bu methetdiÄŸiniz kiÅŸi kimdir?" diye sordum.
Teyzem
cevaben;
"O, güzel yüzlü, konuÅŸması tatlı bir kimsedir. Allah, Onu bize Peygamber göndermiÅŸdir. Ona tâbi' ol!" dedi.
"O kimdir?" dedim.
Teyzem bana;
"Muhammed bin Abdullah'dır. Bizi hak dîne çağırır. Dînine giren kurtulur. Ona yakın olan iyilik bulur" dedi.
Onun bu sözleri
bana te'sîr etdi.
Ä°stiÅŸâre için derhal hazret-i Ebû Bekr'in "radıyallahü anh" yanına gittim.
Zîrâ O, firâset ehli
ve akıllı bir zât idi.
Hâlime bakıp;
"Ne düÅŸünüyorsun?" dedi.
Olanları anlatınca;
"Yazık sana yâ Osmân! Hak din güneÅŸ gibi açıkda iken, sen hâlâ taÅŸdan yapılmış putlara ma'bûd mu dersin. Görmeyen, iÅŸitmeyen, zarar ve fâideye kâdir olmıyan cansız ÅŸeyler hiç ilâh olur mu?" dedi. (devamı yarın)