Hicretden yirmiüç yıl önce hazret-i Alî'nin "radıyallahü anh" vâlidesi Fâtıma hâtun bir gece rü'yâ gördü.
Eline dört kılınç verdiler.
Biri suya düÅŸdü.
Biri havâya uçtu.
Biri düÅŸüp kırıldı. Dördüncüsü, elinde koca bir "arslan" oldu ki, heybetinden kimse yanına yaklaÅŸamıyordu.
Resûl-i Ekrem
"aleyhisselâm"
hazretleri, aslanı tutup,
kendine boyun eÄŸdirdi.
Arslan da Ona itâ'at etti.
Ve yüzünü o Server'in mubârek ayaklarına sürüp, hizmet-i ÅŸerîfinden hiç ayrılmadı.
Aradan dört ay geçti.
Resûl-i Ekrem
"aleyhisselâm"
Efendimiz bir gün Fâtıma hâtun'un benzine bakıp; "Anacığım, bu hâlin nedir?" buyurdu.
Fâtıma hâtun
cevâbında;
"Ey oÄŸul! Hâmileyim. Duâ et, doÄŸacak çocuÄŸumuz oÄŸlan olsun" dedi.
Server-i âlem
"aleyhisselâm;
"Bir ÅŸartla duâ ederim" buyurdu.
Fâtıma hâtun sordu:
"Şartın nedir oğul?"
Resûl-i ekrem
"aleyhisselâm"
"DoÄŸacak bebeÄŸi bana bağışlarsan duâ ederim" buyurdu.
Fâtıma hâtun
çok sevinip;
"Ey oğul! Vallahi bu oğlanı sana nezr etdim. Doğunca senin olsun" dedi.
Ebû Tâlib de
aynı fikirdeydi.
"Oğul, ben de bu oğlanı sana nezr eyledim. Doğduğunda senin olsun!" dedi. (devamı yarın)