(Dünden devam)
O an bir dalga geldi.
Ken'an boÄŸuldu.
Sular yükselip daÄŸları aÅŸtı.
Ä°nsanlar ve hayvanlar telef oldu.
Tûfan altı ay sürdü.
Sonra durdu.
Sular çekildi.
Gemi, Cûdî dağına oturdu.
Ä°nsanlar, Hazret-i Nûh'un üç oÄŸlundan çoÄŸalıp yeryüzüne dağıldılar.
Bunun için, Nûh aleyhisselâma ikinci Âdem denir.
Bin yaşında vefât etti.
Hazret-i Nûh'un annesi, Ona hâmile iken, kendisi ve doÄŸacak çocuÄŸu hakkında, zamânın zâlim hükümdârından korkuyordu.
Derken doğum yaklaştı.
Gizlice evden çıktı.
Bir maÄŸaraya gitti.
Orada doğum yaptı.
DoÄŸumdan sonra çocuÄŸunu maÄŸarada bırakıp, büyük bir üzüntü ile, içli gözyaÅŸları dökerek ve "vâh oÄŸlum!" diye sızlanarak maÄŸaradan ayrılmak üzereydi.
O anda bir ÅŸey oldu.
Bir mûcize gerçekleÅŸti.
Yeni doÄŸmuÅŸ ve kundaÄŸa sarılmış olan Hazret-i Nûh, Allahü teâlânın izni ile konuÅŸmaya baÅŸladı.
EÄŸilip kulak verdi:
"AnneciÄŸim! Benim için endîÅŸe etme! Beni yaratan, elbette beni korur" diyordu.
Bu sözleri duydu.
Üzüntüsü gitti.
Rahatladı.
Ona sevgisi kat kat arttı.
Lâkin böyle bir yavruyu maÄŸarada bırakıp gitmek, ona çok zor geldi. (devamı var)