(Dünden devam)
Nûh aleyhisselâm, yorulmadan yılmadan kavmine nasîhat ediyor, onları îmâna ve hidâyete çağırıyordu.
Ama îmân etmezlerdi.
Aksine küfürleri artardı.
Eziyetleri çoÄŸalırdı.
O ise hep sabreder;
"Allah'ım! Kavmimi affet. Çünkü onlar bilmiyorlar" derdi.
Melekler Ona acırdı.
Hak teâlâya münâcât edip;
"Yâ Rabbî! Sen bu kâfirlere karşı ne kadar halîmsin. Onlar senin peygamberine bu kadar kötü muâmelede bulundukları hâlde, sen onlara azâb göndermiyorsun" derlerdi.
Böylece dörtyüzelli sene geçti.
Kâfirler Ona gelip;
"EÄŸer sözünde sâdıksan, bize vâdettiÄŸin azâbı getir de görelim" dediler.
Nûh aleyhisselâm;
"Allahü teâlâ ne vakit dilerse o vakit gönderir" buyurdu.
Ve kıtlık başladı.
Kırk yıl yağmur yağmadı.
Hiç çocukları olmadı.
Olanlar da öldü.
Malları davarları helâk oldu.
Nesilleri kesildi.
BaÄŸları bahçeleri kurudu.
Geçim darlığına düÅŸtüler.
Ne yapacaklarını bilemediler.
Hazret-i Nûh'a gelip;
"Bize yardım et" dediler.
O da kavmine;
"Åžirkten dönün. Rabbinizden af dileyin. Böylece Allahü teâlâ size nîmetlerinin kapısını açar" buyurdu.