Birgün hazret-i Ömer "radıyallahü anh" oturmuÅŸ mubârek hırkasını yamıyordu.
Kızgın güneÅŸ sırtını yaktı.
O da güneÅŸe sertçe baktı.
GüneÅŸ birden karardı.
Hazret-i Cibrîl gelerek;
"Yâ Resûlallah! Hak teâlâ sana selâm eder ve buyurur ki: "Ömer güneÅŸe ÅŸefkatle baksın". Yoksa güneÅŸ, kıyâmete dek bu hâl üzere kalır" dedi.
Resûl-i Ekrem
"aleyhisselâm"
Hazret-i Ömer'i çağırıp;
"Yâ Ömer! Allahü teâlâ, güneÅŸe ÅŸefkatle bakmanı emrediyor" dedi.
Hazret-i Ömer;
"BaÅŸüstüne" dedi.
Ve ÅŸefkatle nazar etti.
GüneÅŸ yine parlak oldu.

SÖYLEDÄ°KLERÄ°MÄ° YAZ!

Ebû Bekr-i Sıddîk "radıyallahü anh" hazretlerinin vefâtı yaklaÅŸtı.
Osmân bin Affân hazretlerine;
"Söylediklerimi yaz" buyurdu.
Hazret-i Osmân;
"Ne yazayım?" dedi.
Hazret-i Ebû Bekr
"Åžunu yaz" dedi:
"Bu, Allahü teâlânın Resûlünün halîfesi Ebû Bekr'in, dünyâdaki son günü, âhıretteki ilk gününün vasıyyetidir. Ben Ömer bin Hattâbı halîfe seçtim. Ona itâat edin. Öyle zan ediyorum ki, adâlet eder. Yanılmışsam gaybı ancak Allahü teâlâ bilir".
Sahâbe-i güzîn
aleyhimürrıdvân
Hazret-i Ömer'in hilâfetine râzı oldular.
Husûsen hazret-i Alî "radıyallahü anh" herkesten önce ve seve seve bi'ât etti.