Vaktiyle bir memlekette her sene bir ejderhâ çıkar, Câbilkâ ÅŸehrine gelirdi. Ona bir oÄŸlan çocuÄŸu verirlerdi. Onu yiyip geri giderdi.
Sıra bir fakîre geldi.
Onun tek oğlu vardı.
Ejderhânın gelmesi yaklaÅŸtı.
Fakîr üzüntü içinde hazret-i Ömer'in "radıyallahü anh" huzuruna vardı.
GözyaÅŸları dökerek;
"Yâ emîr-el-müminîn! Revâ mıdır senin seâdetli zamanında, benim gibi bîçâre bir garip kederde olsun?" dedi.
Hazret-i Ömer
radıyallahü anh
"Derdin nedir?" dedi.
O derdini arz edip;
"Zâten tek oÄŸlum var" diyerek feryâd figân eyledi.
Hazret-i Ömer
radıyallahü anh
Kâğıt kalem alıp;
"Ey ejderhâ! Åžimdiden sonra o ÅŸehre gelip oÄŸlan çocuÄŸu almıyacaksın. Yoksa Muhammed Mustafâ hakkı için oraya gelir, seni ateÅŸte yakarım" diye yazdı.
Ve o fakîre verdi.
Fakîr geri geldi.
Åžehrin ehâlisine anlattı.
Hepsi sevindiler.
Kâğıdı alıp, ejderhânın yolu üzerine koyup, gözetlediler.
O ejderhâ geldi.
Kâğıdı gördü.
Hürmetle aldı.
Yüzüne gözüne sürdü.
Öpüp başına koydu.
Ve hemen geri döndü.
Bir daha da gelmedi.
Allahü teâlâ'nın kudreti ve hazret-i Ömer'in kerâmetiyle, ÅŸehir halkı o ejderhânın ÅŸerrinden halâs oldular.