Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) devrinde Eshâb-ı güzîn vilâyetleri fethedip, kiliseleri câmi, puthâneleri mescid yapıp, sâlimen ve ganîmetle geri geldiler. Halîfe ile buluÅŸtular. Ama hazret-i Ömer onlara yüz vermedi.
Hiç iltifât etmedi.
Ä°lgi göstermedi.
"Ne yaptınız?" diye de sormadı. Onun bu muâmelesi, Eshâb-ı güzîne gâyet güç gelip, oÄŸlu Abdüllah ibni Ömer ile buluÅŸup vaziyeti anlattılar.
Ona dert yandılar.
O bunları dinledi.
Durumu anlayıp; "Babamın huzuruna bu elbiselerle mi çıktınız?" diye sordu.
MeÄŸer bunlar Acem vilâyetinin ipekli elbiselerinden giymiÅŸlerdi. Onları çıkarıp tekrar huzura geldiler.
Hazret-i Ömer (radıyallahü anh) bu defa onlara izzet ve ikrâm edip, herbirinin hâtır-ı ÅŸerîfini ayrı ayrı sorup;
"Merhabâ yâ Muhâcirînin ve Ensârın meÅŸhûrları" diye iltifat etti.
Alâka gösterdi.
Eshâbdan biri;
"Yâ Emîr-el müminîn! Hikmeti ne idi ki, önce iltifât buyurmayıp, nefret eder ÅŸekilde karşılandık. Åžimdi ise güzel sûretle karşıladınız" diye sordu.
Hazret-i Ömer;
"Evvelki geliÅŸinizde, deÄŸiÅŸik elbiseler giymiÅŸtiniz. Gözüme belâ dikeni gibi görünüp; "Sübhânallah! Eshâb-ı güzîn elbiselerini deÄŸiÅŸtirdiler. Birkaç günden sonra, kalbleri de deÄŸiÅŸir.
Dünyâyı severler.
Âhireti unuturlar.
Yârın kıyâmet gününde, Resûlullaha kavuÅŸunca; "Yâ Ömer! Senin zamanında, Eshâbım elbiselerini deÄŸiÅŸtirdiler. Sonra kalbleri de deÄŸiÅŸti. Niçin mâni olmadın?" deyip azarlarsa, diye çok korktum. Onun için öyle davrandım" buyurdu.