Abdullah Ä°bni Mes'ûd (radıyallahü anh) der ki: Resûlullahın (sallallahü aleyhi ve sellem) KureyÅŸe bedduâ ettiÄŸini aslâ iÅŸitmedim. Yalnız bir gün Kâbe-i ÅŸerîf yanında namâz kılıyordu.
Ebû Cehil oradaydı.
Kendi yandaşları da.
O ara bir kiÅŸi geldi.
Ve sürüklediÄŸi bir deve iÅŸkembesini oraya bırakıp geri gitti. Ebû Cehil o iÅŸkembeye bakıp; "Åžu iÄŸrenç iÅŸkembeyi, kim götürür de Muhammed (sallallahü aleyhi ve sellem) secdeye inince, arkasına koyabilir" dedi.
Bir sessizlik oldu.
Sonra biri fırlayıp;
"Ben yaparım" dedi.
O bedbaht, Ukbe bin Ebî Muayt kâfiriydi ve bu çirkin iÅŸe giriÅŸip, onu aldı ve Efendimiz (aleyhisselâm) secdede iken götürüp üzerine bıraktı. Resûlullah secdeden kalkmadı.
O bedbahtlar gülüÅŸtüler.
Hem o kadar güldüler ki.
Birbirinin üzerine düÅŸtüler.
Ä°bni Mes'ûd (radıyallahü anh) der ki; Ben uzaktan baktım, lâkin müÅŸriklerin korkusundan yanına varamadım. Nihâyet müminlerden biri Hazret-i Fâtıma'ya koÅŸtu.
Bu iÅŸi haber verdi.
Az sonra o geldi.
Ve koÅŸup, o murdar ÅŸeyi mübârek babasının üzerinden kaldırdı. Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) secdeden kalktılar.
ÜzülmüÅŸlerdi.
Kırılmışlardı.
Bunu yapanların isimlerini tek tek sayıp; "Yâ Rabbî! Bunları sana havâle ediyorum" buyurdular.
Hem dahî üç defa.
Ä°bni Mes'ûd der ki:
Vallahi onların hepsi Bedir'de katledildi. Müminler onların leÅŸlerini ayaklarından sürüyerek Bedir kuyusuna bıraktılar.