Hâce Osmân Hârûnî hazretleri âhireti düÅŸünerek çok aÄŸlardı. Bir gün namazda iken gâipten bir ses; "Yâ Osmân, namazını beÄŸendim ve kabûl ettim. DileÄŸini iste vereyim" dedi.
Namazını bitirdi.
Ellerini kaldırdı.
O sese cevâben; "Yâ Rabbî! Ben senden seni istiyorum" dedi.
Aynı ses yine;
"Ey Osmân! Ä°steÄŸini kabûl ettim. BaÅŸka ne istersen iste ki vereyim" deyince;
"Yâ Rabbî! Muhammed aleyhisselâmın ümmetinden olan bütün müslümanların günahkârlarını affet" diye niyâzda bulundu.
Duâsı kabul olundu.
O sesi yine duydu.
"Yâ Osmân! Onlardan otuz bin günahkârı sana bağışladım" diyordu.
Osmân Hârûnî bundan sonra her namazının arkasından hep böyle duâ eder ve aynı cevâbı iÅŸitirdi. Onun duâsı ile affolanların sayısını ancak cenâb-ı Hak bilir.

ÇOK SEYAHAT EDERDÄ°

Bir gün halkı mecûsî, yâni ateÅŸperest olan bir yerin yakınına gelip, bir aÄŸaç altında namaz kılmaya baÅŸladı.
Yemek piÅŸirmek için Fahreddîn isimli yardımcısı ateÅŸ almak için mecûsi köyüne gitti.
Birisine yaklaştı.
AteÅŸ koru istedi.
Lâkin o vermedi.
Zîra ateÅŸe tapıyorlardı. AteÅŸ almadan geri dönüp, durumu arz edince, Osmân Hârûnî hazretleri kendisi bizzat kalktı.
Abdestini aldı.
Yanlarına vardı.
Halk ateşin etrafında toplanmış, ona tapıyorlardı. Başkanlarının yedi yaşındaki oğlu da oradaydı. (devamı var)