Tabiinin büyüklerinden Kasım bin Muhammed (rahmetullahi aleyh), çok mütevazı, alçak gönüllüydü.
Bir gün bir köylü geldi.
Huzuruna girdi.
Ve "Sen mi daha çok biliyorsun, Salim bin Abdullah mı?" diye sordu.
● ● ●
O da cevaben:
"Salim çok iyidir” dedi.
Ve ayrılıp gitti.
Bir zat bu konuda:
"O benden çok bilir deyip yalan söylemeyi, yahut ben ondan çok bilirim diyerek kendisini üstün göstermeyi istemedi” demiştir.
● ● ●
Kasım bin Muhammed hazretleri şöyle anlatıyor:
“Resulullah Efendimizin Eshabından birisinin gözleri âmâ/kör oldu.
Ziyarete gittiler.
Sebebini sordular.
O da cevaben:
‘Ben, bu gözlerle Sevgili Peygamberimizin güzel yüzünü görmekle şerefleniyordum. O şimdi yok. Allah'a yemin ederim ki Yemen'de, Tübale beldesinin geyiklerinden birinin güzel gözlerini verseler, artık istemem’ dedi.”
● ● ●
Kasım bin Muhammed hazretleri diyor ki: “Bir gün halam Hazret-i Âişe'ye ‘Ey Ana! Bana Efendimizin kabrini aç!’ dedim.
‘Peki açayım’ dedi.
Hücre-i Saadeti açtı.
Üç kabir gördüm.
Pek yüksek değillerdi.
Yerle beraber de değillerdi.
Efendimizin kabr-i şerifi hepsinden ilerdeydi. Hazret-i Sıddık'ın başı, Fahr-i Kâinat’ın mübarek sırtı hizasında, Hazret-i Ömer'in başı, Resulullah’ın ayağı hizasındaydı.”