Ahmed Mekkî Efendi’nin maddî durumu iyi değildi.
Bir maaşla geçinirdi.
Bununla berâber çok da sadaka verirdi.
Bu, dikkatimi çekerdi benim.
Kadıköy iskelesinden müftülüğe kadar, yol üstünde aralıklarla oturmuş dilenciler vardı o zamanlar.
Mekkî Efendi merhametliydi.
Bunlara mutlaka bir şey verip sevindirirdi.
Ben içimden;
"Bu dilencilere vermese olmaz mı sanki?" diye düşünürdüm.
Bir gün yine böyle düşünüyordum.
Mübârek, bana dönüp;
"Essadakatü tedfe'ül belâ ve tezîdül ömür" dedi.
Anlamadım tabii.
İlk defâ duyuyordum.
O zaman yirmi şaşındaydım.
Üstelik Arapça bir ibâreydi bu.
Hemen sordum:
“Bu okuduğunuz nedir efendim?”
“Hadîs-i şerîf.”
“Ne mânâya geliyor acabâ?”
“Sadaka, gelecek belâları önler ve ömrü uzatır, Efendimiz öyle buyuruyor.”
Öyle düşündüğüme pişmân olmuştum.
Tövbe ettim hemen.
● ● ●
Bir gün bu zata:
“Dünyâ sevgisinden kurtulmak nasıl olur efendim?” diye sordular.
Cevâbında;
“Bunun için âhirette işe yarıyan işlere yapışmak, yâni İslâmiyet’in iyi olarak bildirdiği işleri yapmak lâzımdır” buyurdu.