Ümmü Hiram adında bir hanım sahabi vardır ki, Efendimizin süt teyzesidir.
Resulullah sık sık ziyaretine giderlerdi bu hatunun.

Yine bir gittiklerinde bir miktar uyuyup, gülerek uyandılar.

Ümmü Hiram sordu:
- Gülmenize sebep nedir yâ Resulallah?
- Rüya gördüm, buyurdular.

- Hayırdır inşallah, ne gördünüz?
- Ümmetimden bazısı gazaya gidiyordu. Ama gemilerle, denizden.

Ümmü Hiram kaçırmadı fırsatı.
- Yâ Resulallah! Dua buyur, ben de onlardan olayım, dedi.

Efendimiz kırmadılar.
- Yâ Rabbî! Bunu da onların arasında bulundur! diye dua buyurdular.

Aradan yıllar geçti.
Hazret-i Osmanın "radıyallahü anh" hilafeti zamanında bir sefer düzenlendi Kıbrısa.

Eshab-ı kiram ilk defa denize açılacaktı.
Ümmü Hiram da katıldı sefere.
Yıllar öncesini hatırlayıp, gözleri yaşardı.

Seksenaltı yaşındaydı.
Ama elinde kılıç, atını koştururken, gençler imrenirdi ona.

Tek gayesi vardı o gün:
Şehid olmak.

Ve birazdan kavuştu muradına.
Larnaka yakınlarında atı tökezledi.
Ve yere düştü.

- Allah! dedi son olarak.
Şehit olmuştu.

BU SU TATLIDIR

Bir gün de Efendimiz "aleyhisselam" bazı sahabilerle bir kuyu başına geldi.
Hepsi de susamıştı.
O havalinin halkına sordular:

- Bu su nasıldır?
- Tuzludur içilmez, dediler.

Efendimiz;
- Bilakis, güzel ve tatlıdır, buyurdular.

Kuyunun suyu tatlılaştı anında.
İçip kandılar.

O günden sonra öyle meşhur oldu ki,
uzak yerlerden su almak için o kuyuya gelirdi insanlar.