Alaaddin-i Attar hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir gün talebesiyle sohbet ediyordu ki, bir ara sohbeti kesip;
- Siz mi beni buldunuz, yoksa ben mi sizi? diye sordu talebelere.

Talebeler;
- Biz fakirler sizi bulduk efendim, dediler.

O zaman;
- Peki, bulun beni öyleyse! buyurdu.
Ve bir anda kayboldu gözden.

Göremiyorlardı bir saniye önce karşılarında olan hocalarını.
Hata ettiklerini anladılar.
Ağlayıp, yaşlar aktı gözlerinden.

Büyük pişmanlık içinde;
- Hata ettik efendim, affedin. Elbetteki siz bizi buldunuz, dediler.

Böyle der demez gördüler yine hocalarını karşılarında.
Az önceki yerinde oturuyordu.

İLİM, AMEL, İHLAS

Bu zat, bir sohbetinde;
- İslâmiyetin dayandığı üç esas vardır, buyurdu. Bunlar, ilim, amel ve ihlastır.

Sordular:
- İlim'den maksat nedir efendim?
- İslâmiyeti öğrenmektir.

- Amel'den maksat nedir efendim?
- Öğrendiklerini yapmaktır.

- Ya ihlas hocam?
- İhlas, samimiyet demektir. İnsan ibadetlerini ve her yaptığı işi "ihlas"la yapmalı ki, o amelin faydasını yarın mizanında görsün, buyurdu.

Ve daha açıkladı:
- İhlas, her işi Allah emrettiği için yapmaktır. Ve bu halis niyete, az da olsa bir "dünya menfaati" karıştırmamaktır.

Şöyle devam etti:
- Müminin "ihlaslı" ve "ihlassız" amelleri, mahşer günü birbirinden ayrılacak. Allah rızası için yapmadığı amellerden dolayı Rabbinin huzurunda çok mahcub olacaktır.

Şöyle bitirdi:
- Her nefes, insana, o ebedi hayatın ya "sonsuz saadeti"ni temin edecek, ya da hiç dayanılamayan "sonsuz Cehennem ateşi"ne götürecektir o kimseyi.