Behaeddin-i Buhari hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" seven talebeler, bir evde toplanmışlardı bir gün.

Gayeleri, sohbet etmek ve Hace hazretlerinden konuşup, Onun sözlerinden bahsetmekti.
Çünkü çok seviyorlardı hocalarını.

Onun da aralarında olmasını çok istiyor;
- Âh, şimdi aramızda O da bulunsaydı, mübarek ağzından nice hikmetler dökülürdü, diyorlardı.

Ev sahibi sütlaç pişirmişti ikram için.

Getirip koydu ortaya ve;
- Haydi buyurun birlikte yiyelim, dedi.
Gelip oturdular sofraya.

Fakat o da ne?
Hiçbiri yiyemiyordu sütlaçtan.
Zira kıpırdıyamıyordu kimsenin eli.

Sanki elleri bağlanmıştı.
Yahut biri tutuyordu sanki ellerini.
Kaşıklar ellerinde kala kaldı.

Birbirlerine hayretle bakarak;
- Hayırdır inşallah, bize ne oldu? diyorlardı.

İçlerinden biri;
- Bu, hocamızın bir tasarrufudur, dedi.

Velhasıl sütlaçtan bir kaşık bile yiyemeden kalktılar sofradan.
Aradan bir saat geçmişti ki,
Behaeddin-i Buhari hazretleri teşrif etti.
Talebeler sevince garkoldular.

Büyük Veli buyurdu ki:
- Ben Kasr-ı arifan'dan yola çıktığımda siz sütlacı pişmek için ocağa koydunuz. Sonra, benden bahsedip sohbete koyuldunuz. Ben yarı yolda iken sütlaç pişti. Yemek için oturdunuz, ama yiyemediniz değil mi?

- Evet hocam, aynen öyle oldu, dediler.

- "Bunda bir hikmet var" deyip, sofradan kalktınız, değil mi?
- Evet efendim.

Buyurdu ki:
- Ellerinizi ben bağlamıştım çocuklar.

Birbirlerine bakıp;
- Tahmin etmiştik hocam, dediler.

- Haydi öyleyse, şimdi o sütlacı getirin de hep birlikte yiyelim, buyurdu.
Sevinçle koşup getirdiler.
Ve hocalarıyla birlikte, huzur içinde yediler.