Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerine bir gün bir kadı gelip;
- Efendim, beni de talebeliÄŸe kabul edin, diye rica etti.

Ancak kabul etmedi büyük zat.
Tekrar tekrar söyleyip yalvardıysa da, hiç iltifat etmedi.

Talebesinden biri;
- Efendim, falan kadı talebeliÄŸe kabul edilmiyorum diye çok üzülüyor, diye arzetti.

Büyük Veli cevaben;
- Evladım, o kadının gönlünde Dünyalık var. On sene sonra kavuÅŸacağı Mevki'ye hırslı olan bir kimseyi talebeliÄŸe kabul etmek uygun olmaz. Böyle birine büyüklerin yolu anlatılmaz. Siz onu düÅŸünmeyin, buyurdu.

Aradan on sene geçti.
Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri vefat etti.
O kadı, baÅŸ kadı olmuÅŸ, muradına erdiÄŸi için de pek sevinçliydi.
Ve artık bu yola girmek gibi bir arzu kalmamıştı kalbinde,
Memnundu hayatından.

Talebeler, onun bu halini görünce;
- Hocamızın kerameti çıktı, dediler. Onu talebeliÄŸe kabul etmemekte ne kadar haklıymış. MeÄŸer kalbinde mevki makam düÅŸüncesi varmış adamın,

NAMAZ ÇOK MÜHÄ°M

Bu zat, bir sohbetinde;
- KardeÅŸlerim, namaz kılmamak üç türlü olur, buyurdu.

- Onlar nedir efendim? dediler.
- Birincisi, farz olduÄŸunu bilmiyordur. Ä°kincisi, tembellikle kılmıyordur. Üçüncüsü de, Allah korusun ehemmiyet vermiyordur.

- Neden Allah korusun dediniz ki efendim?
- Ehemmiyet vermeyenin imanı gider de onun için. Müslüman, her günahı iÅŸleyebilir. Ama peÅŸinden üzülür, piÅŸman olur ve tövbe eder.

- Ya üzülmezse efendim?
- Üzülmezse, Allah'ın yasak etmesine ehemmiyet vermiyor demektir ki, imanı gider mazallah.