Muhammed Baki Billah hazretlerinin annesi, oÄŸlunun dergâhında çalışır, severek yapardı her hizmeti.
Dergâhta yemekleri o yapar, yorulunca bir hasırın üstünde kıvrılır yatardı.

OÄŸlu bunu görüp, acıdı haline.
Ve yemek yapma iÅŸini ondan alıp, genç birine verdi.

Ancak annesi çok üzüldü bu iÅŸe.
Kederlendi, neÅŸ'esi kaçtı birden.

Mutfaktakilere;
- Ne kabahatim oldu ki, bu kıymetli hizmetten mahrum ediliyorum. Benim, bu hizmetlerden gayri bir sermayem yoktu. Bu dünyada yaÅŸamaktaki tek maksadım da buydu. Ahirette kurtuluÅŸ ümidim, bu hizmetlerdi. Ne yazık ki kaçırdım, o da gitti elimden, dedi.

Onun bu halini, gidip oÄŸlu Baki Billah hazretlerine haber verdiler.
Bu defa oÄŸlu üzüldü.

- Ben ona acıdığım için yemek hizmetlerini ondan almıştım. Ama madem ki üzülüyor, yine kendisine verin, buyurdu.

KoÅŸup müjde verdiler annesine.
Çok sevindi mübarek hatun.
Allahü teâlâya ÅŸükretti.
OÄŸluna da teÅŸekkür.

NE BÜYÜK RÜTBE

Bu zat bir gün Kur'ân-ı kerim okuyordu ki, birden aÄŸlamaya baÅŸladı.

Evdekiler;
- Niçin aÄŸlıyorsunuz efendim? dediler.

Sesi titreyerek;
- Allahü teâlâ bizim gibi günahkârları kendisine muhatap kılıyor, daha ne olsun. Bizimle konuÅŸuyor. "Ey müminler!..." diye hitab ediyor bize. Bu ne büyük rütbe, düÅŸünebiliyor musunuz? buyurdu.

Ve ekledi:
- MahÅŸer gününde de, kâfirleri kendi hallerine bırakırken, bize hitab edecek. Orada da muhatap olacağız Rabbimizle.

Ne ÅŸeref!