Muhammed Baki Billah hazretleri çok ÅŸefkatli idi.
Bir zamanlar kıtlık olmuştu Lahor'da.
Bir lokma ekmeÄŸe muhtaç oldu insanlar.
Onların bu haline öyle çok üzülürdü ki, evinde yemek olsa da yemezdi.

Sebebini soranlara;
- Ä°nsanlar açlıktan kırılırken, bizim yememiz insafa sığar mı? buyururdu.

Evine getirilen yemekleri yemeyip, fakirlere dağıtırdı.
Delhi'ye, at ile giderdi ekseriya.
Ama yolda yaya giden fakirleri görseydi, atından inip, bindirirdi onları atına.

Kendisini tanımasınlar diye de, tebdil-i kıyafetle gider, şehire yaklaşınca, kendi binerdi tekrar ata.
Åžefkatinden, manevi himmeti de çok olurdu insanlara.
Talebesi olan Ä°mam-ı Rabbani hazretleri bir talebe ile yoÄŸurt göndermiÅŸti kendisine.
Talebe gidip çaldı kapısını.

Baki Billah hazretleri kapıyı açıp, o gelen talebeden yoÄŸurt kabını alırken yüzüne ÅŸefkatle bakıp;
- Senin ismin ne, nereden geliyorsun? diye sordu.

Genç tanıttı kendisini.
- Pekâlâ, hocana selâm söyle, buyurdu.

Bu kadarcık görüÅŸüp, geri döndüÄŸünde Evliyalık halleri baÅŸladı o talebede.

İmam-ı Rabbani hazretleri sordu:
- Evladım, sana böyle ne oldu?

O, kendinden geçmiÅŸ halde;
- Bilmiyorum efendim. Her yerde bir nur görüyorum ki, izah edemiyorum, dedi.

NAMAZ HESABINI VERÄ°RSEN

Bir gün gencin biri sordu bu zata:
- Efendim kıyamette Hesap var değil mi?
- Elbette evladım.

- Peki, nelerden sorulacak efendim?
- Evvela imandan, sonra namazdan.

- Namaz da iman gibi mühim mi efendim?
- Elbette. Namaz dinin direÄŸidir evladım. Namaz hesabını veremeyenin diÄŸer hesapları zor geçecek ahirette.