Mevdud-i ÇeÅŸti "rahime-hullahü teâlâ", çocukken kıtlık olmuÅŸtu o yerde.

Ä°nsanlar, çaresiz Ona gelip;
- Çok sıkıntıdayız, dediler.

Günahsız elini topraÄŸa koydu.
O günden itibaren bereket fışkırdı o topraktan.
Ä°nsanlar haber alıp, her yerden oraya üÅŸüÅŸtüler ve o çıkan nimetleri toplayıp bölüÅŸtüler.
Öyle çok sebze, meyve çıkmıştı ki,
insanlar toplamakla bitiremiyorlardı.

Babası haber alıp;
- Ey evladım, bizim ecdadımız, keramet göstermekten haya ederlerdi. Sana ne oluyor ki, onlara uymayıp, böyle açıktan keramet gösterirsin, dedi.

Ama insanlar öÄŸrenmiÅŸti bir defa.
Kendisini çok sever, Ondan kutb-ül aktab diye bahsederlerdi.
BüyüÄŸünce de çok ibadet eder,
Allah'tan çok korkardı.

Geceleri kalkıp ağlar ve;
- Yâ ilahi! Bilerek hiçbir günah iÅŸlemedim. Bilmeden yaptıklarımı bağışlamazsan, yarın mahÅŸer gününde hâlim nice olur? diye gözyaşı dökerdi.

Ä°MAN ÇOK MÜHÄ°M

Bir gün, sohbetinde;
- Elhamdülillah, Hak teâlâ, bize doÄŸru iman'ı ihsan etti. Cennete, bu imanla girilecektir, buyurdu.

- O hangi iman efendim? dediler.
- Bu, Ehl-i sünnet âlimleri'nin bildirdiÄŸi imandır. Bu imandan kıl kadar ayrılan kimse, Cehenneme girmekten kurtulamayacaktır.

- Ehl-i sünnet üzere iman edenler Cehenneme girmez mi efendim?
- Hayır girmez. Nitekim böyle Müslümanlar Sırat köprüsünden geçerken Cehennem onlara; "Biraz çabuk geçiniz! Zira sizin iman nurunuz, ateÅŸimi söndürüyor" diye seslenecek ve o ateÅŸ iman nuruna dayanamayıp sönecektir.