İmam-ı Rabbani “kuddise sirruh” hazretlerinin zamanında bir âlim bu mübarek zatın kıymetini bilmiyordu önceleri.

Onu kötülüyor, hakkında, olur olmaz kelamlar ediyordu.

Yine bir toplulukta, bu zatı kötülüyordu ki, biri kalkıp;
- Ben o zatı tanıyorum, dedi. Onun aleyhinde konuşan, yarın mahşer yerinde mutlaka bunun cezasını çeker.

Ancak kâr etmedi bu söz ona.
Ve devam etti İmam hazretlerini kötülemeye.

O kimse, son olarak;
- İşte Kur’an-ı kerim, dedi. İstersen o çözsün bu ihtilafı.

Ve açıkladı:
- İki rekat namaz kılıp, o zata niyetle bir sayfa açalım Kur’andan. İlk sayfanın başında hangi âyet çıkarsa, o Velinin haline işaret tutalım.

- Peki, dedi adam.

Adam mahcup oldu

Namaz kılıp, bir sayfa açtılar rastgele.
O sayfanın ilk satırındaki âyet, Hazret-i İmamın halini gösteriyordu açıkça:

Şöyle ki;
Mealen; (Onlar, dünya ticaretiyle uğraşsalar da, Allahü teâlâyı bir an bile unutmazlar) buyuruluyordu o âyette.

Adam bunu görünce mahcup oldu.
Kalbi döndü bir anda.
Ve talebesi olmakla şereflendi bu büyük Veli’nin.

En büyük saadet

Bir gün, bazı sevdikleri bu zata gelip;
- İnsan için en büyük saadet nedir efendim? diye sordular.

Cevaben;
- En büyük saadet, Muhammed “aleyhisselam”a tâbi olmaktır, buyurdu. Çünkü ahirette kurtulmak, Ona tâbi olmaya bağlıdır.

Ve izah etti:
- Çünkü Allahü teâlânın sevgisini kazanmak, Ona tâbi olmaya bağlıdır. Ona tâbi olmayanı Allahü teâlâ sevmez.

Şöyle bitirdi:
- O, öyle büyük Peygamberdir ki, kâinattaki herşey Onun şerefine yaratılmış, alemlerin sahibi olan Allahü teâlâ, Onun rızasını almak istemiştir.