Resulullah, mescidin duvarına bitişik,
Hurma dalları ile yaptırdı bir gölgelik.

Ve emir buyurdu ki: (Mekke’den hicret eden,
Malı mülkü olmayan fakir Muhacirlerden,

Bekârlar, bu çardakta ikamet eylesinler.
Allahü teâlâya hamdü sena etsinler.)

Sayıları on ila dörtyüz olan bu zevat,
Resulün sohbetinde bulunurdu çok saat.

Bunlar, ya huzurunda olurlardı Resulün,
Yahut da ibadetle meşgullerdi gece gün.

Hem ilim öğrenirler ve Kur’an okurlardı.
Hadis-i şerifleri hıfza çalışırlardı.

Oruçlu olurlardı gündüzleri çok zaman.
İbadet ve taattan ayrılmazlardı bir an.

Bunlar, yeni Müslüman olan kabilelere,
Muallim olarak da giderlerdi çok kere.

Bu pek faziletli ve mübarek sahabiler,
Bir irfan ordusunun eriydi hepsi birer.

Peygamber efendimiz, onları çok severdi.
Onlarla sohbet eder, oturup yemek yerdi.

İşte bu faziletli, ilim ehli insanlar,
Eshab-ı suffe diye, tanındı o zamanlar.

Peygamber efendimiz, bir gün suffe ehline,
Bakıp, şefkat ettiler o fakir hallerine.

Buna rağmen yine de, huzurlulardı gayet.
Gönül rahatlığıyla yaparlardı ibadet.

Resulullah, bu seçkin, fakir sahabilerin,
Her ihtiyaçlarını ederdi önce temin.

Hazır ettikten sonra onların yemeğini,
Ancak düşünüyordu, kendi ehl-i beytini.

Bu Eshab-ı suffeden biri, Ebu Hüreyre,
Şöyle anlatmaktadır halini o bir kere:

Der ki: Yemeksizlikten çok zaman aç kalırdım.
O zamanlar taş alıp, karnıma bastırırdım.

Yine böyle bir taşı bastırmışken karnıma,
Aniden Resulullah teşrif etti yanıma.

Halimi anlayarak, bana gülümsediler.
(Benimle gel) buyurup, eve doğru gittiler.

Ben dahi peşlerinden gittim emirleriyle.
Hane-i saadete vardık kendileriyle.

O anda evlerinde, bir bardak süt var idi.
Buyurdu ki: (Eshab-ı suffeyi çağır haydi!)

Çağırdım, hep birlikte huzura vasıl olduk.
İzin alıp girerek, bir yerlere oturduk.

Bana buyurdular ki: (Gel ya Eba Hüreyre!
Bu sütü, sıra ile içir bu kimselere.)

(Peki) deyip, o sütü aldım Resulullahtan.
Verdim ehl-i suffenin herbirine sıradan.

Herbiri, doya doya o sütten içiyordu.
Sonra, bana bardağı iade ediyordu.

Hepsi içip doyunca, alıp içtim ben dahi.
Bir kap süt, hepimize kâfi geldi vallahi.

Sonra Resulullah da içtiler saadetle.
Süt hiç eksilmemişti, gördüm bunu hayretle.