Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” talebesinden biri hastalanmıştı bir gün.

Çocuğun babası bu zata gelip şifa için dua istedi.
Ama dua etmedi mübarek zat.

Adamcağız üzüldü.
Niçin dua etmiyor? diye düşünürken;
- Oğluna, Allah rahmet eylesin, buyurdu mübarek zat.

Anlamıştı niçin dua etmediğini.
Üzüntüyle geri döndü.

Eve vardığında oğlu vefat etmişti.

Ne diyorsam, onu yap!

Abdullah-ı Dehlevi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir talebesinin amcasını, zamanın hükümdarı, hiç suçu yokken yakalatıp hapsetmişti apar topar.

Talebe de Abdullah-ı Dehlevi hazretlerine gelip anlattı meseleyi.
Ve yardım istedi kendisinden.

Büyük Veli, o talebeye;
- Madem öyle, git amcanı hapisten çıkar, buyurdu.

Talebe şaşırdı:
- Nasıl çıkarayım hocam? Hapishanenin içi dışı çok sayıda asker ve bekçilerle sarılmış vaziyette.

- Olsun evladım. Ne diyorsam onu yap. Biriyle hapishaneye git ve çıkar amcanı oradan.

- Baş üstüne efendim, dedi.
Ve yanına birini alıp gitti hapishaneye.

Elini kolunu sallayarak girdi içeri.
Amcasını alıp çıkardı dışarı.

O kadar bekçi, asker ve o kadar muhafız, girip çıktıklarından haberdar olmadılar.

Namazını kıl!

Gencin biri nasihat istemişti bu Veli’den.

Cevaben;
- Oğlum! Allahü teâlânın beğendiği şeyleri yapmaya bak. Yasak ettiklerinden sakın.

Ve ekledi:
- Emirlerin en mühimi, beş vakit namazdır ki, kılmamak çok büyük günahtır.