Abdülehad Efendi sahib-i kerametti.
Bir gün, talebesinden, bir hizmet rica etti.

Üsküdar’da bir işin halledilmesi için,
Oraya gitmesini istedi bir kişinin.

Velakin vardı o gün çok fırtına ve rüzgar.
Böyle fırtınalarda çalışmazdı kayıklar.

Talebeler, bilince bu halini denizin,
(Peki) diyemediler karşıya geçmek için.

Velakin bir tanesi vardı ki talebeden,
Üstadının emrine, (Peki!) dedi o hemen.

Abdülehad Efendi, memnun oldu gayetle.
Buyurdu ki: (Evladım, git ve gel selametle.)

Bu hayır duasını alınca mürşidinin,
Gitti Eminönü'ne, karşıya geçmek için.

Yüz'e yakın kayıkçı var idi o gün, fakat,
Hiç birisi, bu işe etmedi muvafakat.

Dediler ki: (Evladım, baksana şu rüzgara.
Bu fırtınalı günde, kim geçer Üsküdar'a?)

Lakin o, duymuyordu onların dediğini.
Yapmaya kararlıydı üstadının emrini.

Dedi: (Madem bu işi verdi bana üstadım,
Öyleyse Allah bana, elbette eder yardım.)

Nihayet bir kayıkçı, ondaki bu ihlası,
Fark edip, Üsküdar'a gitmeye oldu razı.

Ve onu bindirince çağırıp kayığına,
Bütün şiddeti ile, sürüyordu fırtına.

Lakin bir ok atımı yol almamışken henüz,
Fırtına sakinleşip, sütliman oldu deniz.

Çok kısa bir zamanda, gidip avdet ettiler.
Olmadı bu arada bir üzüntü ve keder.

Talebe, üstadına gelip bilgi verince,
Üstadı, onun için dualar etti nice.

O talebe diyor ki: (Alınca bu duayı,
Kalbim zikreder oldu her an Hak teâlâyı.)

Abdülehad Efendi, bir camide nasihat,
Ederken, kürsüsüne pusula koydu bir zat.

Üzmek için yazmış ki: (Sizin, gavs olduğunuz,
İnsanlar arasında söyleniyor bahusus.

Senin, bir gavs olduğun doğru ise eğer ki,
Şu caminin içinde, beni sen öldür peki.)

Bu yazıyı okuyup, tefekkür etti biraz.
Buyurdu: (Sübhanallah, bu bize bir itiraz.

Biz, aciz kuluz ama, gavs biliyor bizi halk.
Lakin mahcub etmesin onları cenâb-ı Hak.)

Evliya, hiç kimseye vermez hiç eza, cefa.
Onu üzseler bile, o, affeder her defa.

Lakin onlar, kınından çıkmış kılıç gibidir.
Sen gidip o kılıca çarparsan, suç kimindir?

O sırada camide, işitildi bir feryat.
O notu yazan kişi, düştü ve etti vefat.