Abdülhakim Arvasi, büyük âlim ve veli.
Nasihati, herkese olurdu faideli.

Buyurdu ki: (Ahiret yolunda yürümekle,
Dünyaya düşkün olmak, bulunamaz birlikte.

Bir kimsenin kalbinde, dünyaya karşı, çok az,
Bir düşkünlük var ise, bu yolda bulunamaz.

Mümine, dünya değil, ahirettir asıl dert.
Bilir ki dünya fani, ebedidir ahiret.

Yani bu iki âlem, zıttır birbirlerine.
Birinden uzaklaşan, yaklaşır diğerine.

Ne ki uzaklaştırır, kulu Hak teâlâdan,
İşte o (dünya)dır ki, sakınmalıdır ondan.

Para pul, mevki makam, dünya hırsı ve şöhret,
Nefis için olursa, (dünya)dır hepsi elbet.

Ve lakin bütün bunlar, olsa dahi çok fazla,
Niyet ahiret ise, dünyalık olmaz asla.

Hak teâlâ, dünyaya, sinek kanadı kadar,
Bir kıymet vermemiştir, öyleyse neye yarar?

Sadece dünya için harcanırsa bu ömür,
Bulunur mu mahşerde, bir bahane ve özür?

Akıllı, şu kuldur ki, dünyayı etmez talep.
Ölüme hazırlıkla vaktini geçirir hep.)

Bir gün de buyurdu ki: (Yaparsan bir ibadet,
Onu hiç beğenme ki, olabilir belki red.

Amelini beğenmek, Hakk’a karşı kibirdir.
Ona layık taati, hangi kul yapabilir?

Meşgul etmeden önce, günahla sizi nefis,
Siz, hayırlı işlerle, onu meşgul ediniz.

Kulun sözü, işinden çok ise, fena haldir.
Eğer işi sözünden çok ise, bu, kemaldir.

Hak teâlâ, bir kulu sevmiyorsa hiç eğer,
Faidesiz şeylerle o kulu meşgul eder.

İslam âlimlerini gayet çok sevmelidir.
Hatta bu, aşıkların ellerinde değildir.)

Bir gün de buyurdu ki: (Her incide bir sedef,
Olur ki, o, onunla kazanır kıymet, şeref.

İnsanoğlunda dahi, bir (ilim) var ki şu an,
İnsan da, onun ile kazanır şeref ve şan.

Zira buyuruyor ki, Hüdâ’nın Sevgilisi:
(İlimdir rütbelerin en şan ve şereflisi.)

Yine O buyurur ki hadis-i şerifinde:
(Gidin ve alın ilmi, olsa da hatta Çin'de)