Mısır’da baş kadılık vazifesini yapan,
(Takıyyüddin) adında biri vardı o zaman.

Ahmed-i Bedevi’nin büyük zat olduğunu,
Bilir ve gıyabında severdi gayet onu.

Lakin Ahmed Bedevi hakkında, bazıları,
Yaparlardı maalesef bazı iftiraları.

Hakikati öğrenmek maksat ve gayesiyle,
Ziyaretine gitti evine birisiyle.

Dedi ki: (Hakkınızda bazı sözler işittim.
Keşke işitmeseydim, şaşırdım, hayret ettim.

Zira bazı kimseler diyor ki hakkınızda,
Cemaate gelmiyor, hiç kılmıyor bazı da.)

Seyyid Ahmed Bedevi, üzüldü gayet buna.
Döndü ve sert olarak bir nazar etti ona.

Takıyyüddin efendi, nazarın şiddetinden,
Bayılıp düştü yere, geçmişti kendisinden.

Ayılınca gördü ki, ıssız bir sahradadır.
Hiç de tanımadığı bir çöl ortasındadır.

Kendisine kızarak, söylendi ki: (Ey ahmak!
Nene gerek velide hata kusur aramak.

N’olacak şimdi halin bu ıssız sıcak çölde?
Açlık ve susuzluktan öleceksin belki de.)

O böyle düşünürken, göründü nurlu biri.
O zaman, çok sevindi o gayr-i ihtiyari.

Zira bir ıssız çölde, insanla karşılaşmak,
Allahü teâlânın bir ihsanıdır ancak.

O kişi yaklaşınca, koşup öptü elini.
Ve ona, ağlayarak arz eyledi halini.

O, dinleyip dedi ki: (Bütün suç sende fakat.
Hiç evliya zatlarda aranır mı kabahat?

Acaba bilir misin sen şu anda nerdesin?
Mısır'dan, iki aylık uzak mesafedesin.

Seni, bu felaketten kurtaracak biri var.
O da, yine o zattır, sen gidip ona yalvar.

Şu ilerde cami var, sen hemen oraya git.
Ahmed-i Bedevi de teşrif eder bu vakit.

Özrünü beyan edip, affını dile ondan.
Seni, ancak o veli kurtarır bu sahradan.)

Takıyyüddin efendi, (Peki) deyip bu defa,
Ayrılıp gitti hemen, gösterdiği tarafa.

Onun imametinde, kılınıp bitti namaz.
Takıyyüddin, giderek affını etti niyaz.

O buyurdu: (Hızır’a rastlamasaydın şayet,
Bu ıssız sahralarda, zor idi işin gayet.)

Sırtını sıvazlayıp, buyurdu ki: (Haydi git.
Zira çoluk çocuğun seni bekler bu vakit.)

(Peki efendim) deyip, öper öpmez elini,
Evlerinin önünde buluverdi kendini.