(Ebül Kays bin Ketile) ismi ile, Mısır’da,
Bir âlim var idi ki, meşhurdu o asırda.

Bu âlim, bir iş için çıktı bir gün sefere.
Geldi Seyyid Ahmed’in medfun olduğu yere.

İşitmişti önceden, onun nam ve ününü.
Lakin tam bilmiyordu, manen üstünlüğünü.

Tesadüf o beldeye uğrayınca nihayet,
İnsanların halini görünce etti hayret.

Zira şahit oldu ki, büyük bir veli diye,
Halk, çok ilgi gösterir Ahmed-i Bedevi’ye.

Kendi de, ilmi ile meşhurdu gayet iyi.
Fazla buldu bu zata gösterilen ilgiyi.

Ve oranın halkına dedi ki: (Ey insanlar!
Bu kadar iltifat ve ilgiye ne lüzum var?

Bu zatı, daha önce duymuştum ben de, fakat,
Lüzumundan fazladır o zata bu iltifat.)

Onlar, bu âlim için (yabancıdır) diyerek,
Üstünde durmadılar normal şey addederek.

Evlerine götürüp, yemek ikram ettiler.
Sofrada balık vardı, beraberce yediler.

Lakin olmadığından balığa pek alışık,
Takıldı balık yerken, boğazına bir kılçık.

Öyle ki, gitmiyordu ne ileri, ne geri.
Muvaffak olamadı çıkarmaya hiçbiri.

Çok tabipler getirdi ev sahibi evine.
Çok uğraştılarsa da, çıkmadı kılçık yine.

Âlimin ızdırabı, gün be gün artıyordu.
Lakin buna, hiç kimse çare bulamıyordu.

Yemek ve içmekten de, kesildi en nihayet.
Hiç de onun başına gelmemişti böyle dert.

Başını öne eğip, düşününce o bunu,
Anladı bir ikaz-ı ilahi olduğunu.

Dedi ki: (Ben o zata, bulundum su-i zanda.
Bunun için bu derde duçar oldum şu anda.

Demek ki, Hak indinde büyükmüş meğer o zat.
Herkes, haklı olarak gösterirmiş iltifat.

Gerçi beni, bu babta ikaz etti insanlar.
Lakin ben, o sözlere etmedim hiç itibar.)

Bunları düşünerek, o kendi kendisine,
Geldi Seyyid Ahmed’in mübarek türbesine.

Kalbindeki o inkâr, gitmişti şimdi artık.
Doldurmuştu yerini, bir nedamet, pişmanlık.

İki diz üzerine oturdu edebinden.
Ve Yasin-i şerifi okuyordu ki, birden,

O anda, boğazına geliverdi bir gıcık.
Öksürünce, yerinden fırlayıp çıktı kılçık.

O büyük evliyaya, hüsn-ü zan eyleyince,
O kılçık belasından, halas oldu böylece.