Ahmed-i Rıfai’nin yeğeni, Hasan Ali,
Anlatıyor, başından geçmiş olan bir hali:

Diyor ki: Ben dayımın, hususi odasının,
Kapısının önünde otururken, ansızın,

Çok garip bir kimseyi, fark ettim içerde ben.
Ve hiç de görmemiştim, onu daha önceden.

Dayım ile ikisi, konuştular bir saat.
Sonra izin alarak, çıktı ve gitti o zat.

Merak edip, dayımdan sual ettim ben hemen:
(Kimdi o sizin ile konuşup sonra giden?)

Buyurdu: (Dört kutubdan birisi, işte odur.
Tam deniz kenarında, bir hanede oturur.

Geçen gün, bir düşünce geçirince zihninden,
Kutupluk vazifesi, alındı kendisinden.

Hatasını anlayıp, başladı ağlamaya.
Ve bizden, bu hususta geldi dua almaya.

Biz de dua edince bu babta kendisine,
Affolup, döndü yine eski vazifesine.)

Dedim ki: (Dayıcığım, ne geçmiş ki zihninden,
Alınmış kutup iken, derhal vazifesinden?)

Buyurdu ki: (Evinde otururken bu kimse,
Üç gün, üstü üstüne yağmur yağdı denize.

Hatırından geçti ki: Bu yağmur, keşke şimdi,
Bu deryaya değil de, çöllere yağsa idi.

Oradaki insanlar, muhtaçken bir damlaya,
Ne hikmeti vardır ki, yağmur yağar deryaya?

Böyle geçirdiyse de, bir an için kalbinden,
Hatasını anlayıp, af diledi Rabbinden.)

Ben şaşkın vaziyette bakınırken etrafa,
Gördüm ki, aynı şahıs geliyor bu tarafa.

Yanıma vardığında, bana dedi: (Ey kişi!
Acaba rica etsem, yapar mısın bir işi?)

Ben, (Yaparım) deyince, dedi ki: (Öyle ise,
Bir iş söyleyeceğim, itiraz etme bize.)

Daha sonra, cebinden bir urgan çıkararak,
Dedi ki: (Al şu ipi, sıkıca boynuma tak.

Yerlerde sürükleyip, bağır ki: Ey ahali!
Hakka karşı gelenin, böyledir işte hali.

Bu, Allah’ın işine, kalben etti itiraz.
İşlediği bu suça, bu cezası yine az.)

Bunu yapmak, zor geldi bu fakirin nefsine.
Ve lakin söz vermiştim bu babta kendisine.

Onun bu isteğini, yapacak idim ki tam,
O sırada, kalbime geldi şöyle bir ilham:

Denildi ki: (O işi, yapma ya Hasan Ali!
O, şimdi tövbe etti, yükseldi yine hali.

Gökteki melekler de ağladılar bu zata.
Hoşnuttur kendisinden, Allahü teâlâ da.)