Avn ibni Abdullah ki, tabiinden büyük zat.
Tesirli sözleriyle, ederdi çok nasihat.

Buyurur ki: Bir kişi, geldi Resulullaha,
Sordu ki: (Hangi amel faziletlidir daha?)

Buyurdu ki: (Gecenin yarısında kılınan,
Namazın fazileti, ziyadedir gayrıdan.

Çünkü o saatlerde, kulların çoğu uyur.
O vakit Hak teâlâ, şöyle nida buyurur:

Dua eden yok mudur, onu kabul edeyim.
Yok mu istiğfar eden, mağfiret eyleyeyim?)

Derdi ki: (Her amelin, vardır bir efendisi.
İbadetler içinde, odur en kıymetlisi.

Bana göre bu amel, her an agah olmaktır.
Yani, Hak teâlâyı, bir an unutmamaktır.

Gafiller arasında, agah olanın hali,
Olur, Allah yolunda, cenk eden er misali.

Agahlar arasında, gafil olan kul ise,
Benzer, Allah yolunda cenkten kaçan kimseye.

Yeryüzünde devamlı, anılır cenâb-ı Hak.
Bir an anılmasaydı, olurdu âlem helak.)

Derdi ki: (Sizden önce, Müslümanlar, ruz-ü şeb,
Ahireti, dünyaya tercih ederlerdi hep.

Ahiret işlerini en evvel yaparlardı.
Zamanları artarsa, dünyaya harcarlardı.

Siz, önce bakarsınız dünya işlerinize.
Artarsa, ahirete harcarsınız tersine.

İyilik edenlere, müteşekkir olur halk.
İnsanlık icabıdır zira böyle davranmak.

Allah, her iyiliğin hakiki sahibidir.
Öyleyse Ona şükür, kulluk vazifesidir.

Dünyadaki bu hayat, bir görüntüdür ancak.
Hakiki hayat ise, ölünce başlayacak.

Cehennemden kurtulmak, Rabbin affı iledir.
Cennete girmek bile, Onun rahmetiyledir.

Ve lakin mertebeniz, tabidir işinize.
Ona göre derece verilir yarın size.

Herhangi bir kimseden, bir mümin, kendisini,
Daha üstün görürse, bu, gösterir kibrini.

Rabbimizin sevdiği bir iş bile yapsanız,
Alçak gönüllülüğü, elden bırakmayınız.

Hak teâlâ bir kavmi, koyarak Cennetine,
Kavuşturur onları, her bir isteklerine.

Lakin onlar görürler, daha yüksek yerleri.
Tanırlar o yerlerde bulunan kimseleri.

Derler ki: (Ya ilahi, beraberdik onlarla.
Niçin yüksek mertebe ihsan ettin onlara?)

Hak teâlâ buyurur: (Siz tokken, açtı onlar.
Siz suya kanmış iken, onlar susuz durdular.

Siz, erkenden yatıp da, uyurken geceleri,
Onlar, ibadet ile geçirirdi ekseri.)