Ebu İshak-ı Şami, büyük âlim ve veli.
Dinin emirlerine muvafıktı her hali.

Ölü kalbler, onunla dirildi, oldu ihya.
Konuşurken, ağzından çıkardı nur ve ziya.

Dediler ki: (Efendim, nedir bu kötü ahlak?
Anlatın da, onlardan duralım biz de uzak.)

Buyurdu ki: (Felaha ermek için ebeden,
Uzak durmak gerekir, ahlak-ı zemimeden.

Buna sebep ikidir: Cahillik, kötü yaran.
Bunlardan uzak durmak gerekir kula her an.

Kötü huylu bir kişi, benzer kırık testiye.
Ne yama kabul eder, ne de döner eskiye.

Kötü ahlak sahibi, yapsa da iyi amel,
Görmez faidesini ahirette muhtemel.

Men eder dinimiz de kötü huylu olmayı.
O, hiç razı edemez Allahü teâlâyı.

Çatık kaşlı olarak durur umumiyetle.
Bakmaz Müslümanlara hiç de iyi niyetle.

Hasistir, biri ondan istese bir şey eğer,
Hem vermez, hem ayrıca iyi yaptım zanneder.

Çekiştirir herkese halis Müslümanları.
Çünkü o, kendisinden kötü bilir herkesi.

Menfaati uğruna, işler günah, şekavet.
Onu gören kimseyi, basar gam ve kasavet.

Tefekkür eylemez hiç Cehennemi, ateşi.
Müminlerin kalbini kırmaktır her gün işi.

Asla gördüklerinden, almaz bir ders ve ibret.
Gelmez hiç hatırına, ne ölüm, ne ahiret.

Her ne zaman, nerede konuşsa bir kişiyle,
Muhakkak ki meşguldür kalbi dünya işiyle.

Müminleri incitip, dilemez hem de özür.
İyilik görse dahi, asla etmez teşekkür.

Konuşmaz faydalı söz, rağbet eder boş lafa.
Arkadaşları ile, düşer hep ihtilafa.

Dostlarının kalbini, kırar hiç çekinmeden.
Hatta geçmez bir günü, birini incitmeden.

Gelirse kendisine bir musibet, bir afet,
Herkese anlatarak, eder bundan şikayet.

Düşünmez ki Allah’tan geldi ona bu bela.
Rabbini, kullarına şikayet eder hâlâ.

Söyler kötülüğünü, her gün başka birinin.
Bilmez ki, aynasıdır bir mümin, diğerinin.

Beğenip takdir etmez kendisinden gayriyi.
Zira onun gözünde, herkes kötü, o iyi.

Bunun için herkese, hor bakar, tâ yüksekten.
Kendini, kendisinden başka olmaz bir seven.

Affetmez arkadaşın hata ve kusurunu.
Onu incitmek için, bir fırsat bilir bunu.

Kendi menfaatini hesab eder her saat.
İhtiyacı olana, hiç yardım etmez fakat.

Kurtulamaz günahtan, hep asidir Allah’a.
Birinden tövbe etse, düşer başka günaha.

Kendini bu huylardan kurtaramazsa eğer,
Cehenneme girmesi, olur ona mukadder.)