Ebu Said-i Harraz, büyük âlim, evliya.
Çok faideli oldu, ilmiyle insanlara.

Bu zat bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Gaflete gelmeyin ki, ahirette hesap var.

Yani günah olarak ne yaptıysak bu günde,
Orada hesabı var, yarın Mizan önünde.

Ey insanlar, bilhassa kaçının kul hakkından.
Mahşerde zor kalkılır zira bu hak altından.

En iyisi, dünyada hemen helallaşmaktır.
Ahirete gidince, tekrar uğraşmamaktır.

Eğer ki ahirete kalırsa bir hakkınız,
Hakkınız ne kadarsa, o kadar alırsınız.

Helal etmiş iseniz dünyada onu fakat,
Bin katı alırsınız ahirette mükafat.

Ters dahi dönebilir hesaplar ahirette.
O zaman borçlu çıkıp, kalırsınız hayrette.

Nice alacaklılar vardır ki zira o gün,
Borçlu hale düşüp de, helak olur büsbütün.

Hiç üzülmemek için yarın mahşer gününde,
Hiç kimseye bir zarar vermemeli bu günde.)

Bir gün Resul-i ekrem buyurdu eshabına:
Eskiden birkaç kişi gitti bir kabristana.

Dediler ki: (Bir dua edelim Rabbimize.
Ölülerden birini diriltsin şimdi bize.

Ölüm ve ahiretten haber versin azıcık.
Ona göre dünyada yapalım bir hazırlık.)

Evvela abdest alıp, kıldılar hepsi namaz.
Sonra da el kaldırıp, ettiler dua, niyaz.

Hak teâlâ izniyle, bu dua akabinde,
Bir mevta dirilerek kalkıverdi kabrinde.

Yüzünde vardıysa da biraz secde eseri,
Yine siyah olmuştu yüzünün bazı yeri.

O mevta dile gelip, dedi ki: (Ey insanlar!
Gafletle yaşamayın, ahiret var, hesap var.

Yatarım şu mezarda doksan küsur senedir.
Ölümün sarsıntısı hâlâ üzerimdedir.

Ölüyormuşum gibi, şimdi de yine aynen,
O şiddetli acıyı hissediyorum halen.

Harcamışız bu ömrü fuzuli şeyler ile.
Lakin şimdi pişmanlık ve üzülmek nafile.)

Bir gün de buyurdu ki: (Ölüm var, bu, pek kati.
Ahirette bulunur her şeyin hakikati.

Orada iki yer var, ya Cehennem, ya Cennet.
İnsanlar bu yerlerde kalırlar ilel ebed.

Dünyadaki işlerden sorulur ince ince.
Cehenneme atılır, cevap veremeyince.

Ameller karşılıksız kalmıyor orada hiç.
Ya ebedi bir azap, ya da sonsuz bir sevinç.)