Yumuşak huylu idi, hiç kızmazdı boş yere.
Şefkatli davranırdı, kendinden acizlere.

Hiddetli olsa bile savaşlarda bir hayli,
Lakin sulh zamanında, yumuşaktı her hali.

Kanber adlı kölesi vardı ki kendisinin,
O, severek yapardı, çoğunu hizmetinin.

Bir gün, bu kölesini çağırmak etti icab.
Seslendi, lakin ondan gelmedi hiçbir cevap.

Daha yüksek ses ile, çağırdı onu yine.
Lakin yine bir cevap gelmedi kendisine.

Halifenin sesini, köle işitiyordu.
Velakin bile bile hiç cevap vermiyordu.

Hazret-i Ali ise, düşünür idi ki hep:
Kanber cevap vermiyor, sebebi ne ki acep?

Dışarda duruyordu halbuki biraz evvel.
İşitmesi lazımdı sesimi gayet güzel.

Yedi defa çağırıp, bir cevap gelmeyince,
Allah aslanı Ali, meraklandı iyice.

Kanber'i bulmak için, dışarı çıktı hemen.
Velakin çıkar çıkmaz, dona kaldı hayretten.

Zira dururdu Kanber, tam kapının önünde.
Üstelik de korkmadı, hiç onu gördüğünde.

Buyurdu ki: (Ey Kanber, burada duruyorsun.
Peki ama, ne için bir cevap vermiyorsun?)

Dedi ki: (Ey efendim, duyuyordum sesini.
Lakin cevap vermeyip, imtihan ettim seni.

Baktım, kızacak mısın ben cevap vermeyince?
Kazandın imtihanı, hiç öfkelenmeyince.)

Buyurdu ki: (Ey Kanber, içyüzü şu ki işin,
Kolayca öfkelenmem dünyalık şeyler için.

Lakin bu imtihana, seni teşvik edeni,
Kızdırmak maksadıyla, azad ettim ben seni.)

Onu, bu imtihana, şeytandı teşvik eden.
Onu azad ederek, şeytanı üzdü hemen.

Çok zaman yaya yürür, binmez idi atına.
İşini kendi yapar, vermezdi başkasına.

Çarşıdan erzak alıp, taşır iken kendisi,
Onu görüp, bir hayli üzüldü hizmetçisi.

Dedi ki: (Ey halife, bu hizmeti ver bize.
Zira bu gibi işler, münasip değil size.)

Buyurdu: (Bir babanın, çoluk çocuğu için,
Çalışıp yorulması, güzeldir, değil çirkin.)

Hizmetçisi dedi ki: (Halifesiniz sizler.
Hafiflik verir size bu gibi basit işler.)

Buyurdu ki: (Bir baba, kazanıp helalinden,
Taşırsa, hiçbir nesne kaybetmez kemalinden.

Hem de her adımına, yazılır sevap, ecir.
Hak teâlâ indinde, hem daha da yücelir.)