Uhud cengi başında, müşriklerden iki er,
Müminler tarafından, hemen öldürüldüler.

Biri, sancaktar idi, o da öldürülmüştü.
Sancağı yere düşüp, yerlerde sürünmüştü.

Osman bin ebi Talha, meydana koştu hemen.
Düşen sancaklarını, kaldırdı alıp yerden.

O dahi seslenerek, Müslümanlardan yana,
Kendine çok güvenip, er istedi meydana.

Halbuki biraz önce, kendisine güvenen,
İki müşrik, anında öldürülmüştü hemen.

Zübeyr bin Avvam ile Allah aslanı Ali,
Şimdi öldürmüşlerdi, mağrur iki kâfiri.

Bu da, gururlanarak yine er isteyince,
Hazret-i Hamza çıktı, karşısına hemence.

Kaldırdı kılıcını, hiç fırsat vermeyerek,
Öyle kılıç çaldı ki, ona (Allaah!) diyerek,

Giydiği çelik zırhı, tam ikiye bölündü.
Sancak yere düşerken, kâfir de düşüp öldü.

Bu, üçüncü müşrikti anında öldürülen.
Dördüncüsü yürüdü, meydana sonra hemen.

Adı, Ebu Said’di, geldi yaya olarak.
Düşen sancaklarını, o yerden kaldırarak,

Bağırıp mağrur halde Müslümanlardan yana,
O da, çarpışmak için, er istedi meydana.

Baştan ayağa kadar, zırhlarla kaplı idi.
(Benimle çarpışacak, yürekli kim var?) dedi.

Halbuki ondan önce, böyle böbürlenerek,
Üç kişi can vermişti, birer kılıç yiyerek.

Peygamber efendimiz Allah’ın aslanına,
Buyurdu ki: (Ya Ali, çık şunun karşısına!)

Çıktı hazret-i Ali, kaldırdı kılıcını,
Çalıp, böldü ikiye, kağıt gibi zırhını.

Müşrik, cansız olarak, yıkıldı bir tarafa,
Dönüp hazret-i Ali, tekrardan girdi safa.

Müşriklerin sancağı, yine yere düşmüştü,
Bununla, dördüncüsü böyle öldürülmüştü.

Kaç kişi çıktıysa da, o gün er meydanında,
Hepsi de, bir hamlede öldürüldü anında.

Müminler çok sevinip, hamd ve şükrediyordu,
Ve tekbir sedaları, göğe yükseliyordu.

Bu durum, gerideki, o müşrikleri ise,
Düşürürdü büyük bir üzüntü ve yeise.

Hatta kadınlar bile, hayıflanıyorlardı,
(Size yazıklar olsun, yuh olsun!) diyorlardı.

Görünce erkeklerin, peşpeşe öldüğünü,
Hakaretler ettiler, onlara Uhud günü.

(Haydi, ne durursunuz, hücum edin!) diyerek,
Tahrik ediyorlardı, onlara şevk vererek.