Peygamber efendimiz, bir hadisinde yine,
Şöyle buyurmuşlardır, Sahabe-i güzine:

(Kardeşim Ebu Bekrin imaniyle, eğer ki,
Tartılmış olsa idi, diğer müminlerinki,

Elbet ağır gelirdi, imanı Ebu Bekrin,
İmanı toplamından, bilcümle müminlerin.)

Ve yine Resulullah buyurdu ki: (Rüyamda,
Gördüm ki, tartılıyor imanlar bir Mizanda.

Sıddık'ın imanını, kefelerden birine,
Koyup, öbürlerini koydular diğerine.

Ağır geldi imanı kardeşim Ebu Bekrin,
İmanı toplamından, bilcümle ümmetimin.)

Hazret-i Ebu Bekir, henüz iman etmeden,
Sevgili Peygamberle arkadaştı önceden.

Kendisi anlatır ki: Cahiliyet devrinde,
Oturmuş duruyordum, bir ağacın dibinde.

Nagah bir ağaç dalı, eğildi benden yana.
Fasih bir lisan ile, konuştu birden bana.

Dedi: (Ya Eba Bekir, yakın bir gelecekte,
Muhammed isminde bir, Resul çıkar Mekke'de.

Peygamberler içinde, Odur en şereflisi.
Gelmedi bu dünyaya, Onun gibi birisi.

İlk önce sen girersin, o Resulün dinine.
Ve çok yakın arkadaş olursun kendisine.)

Ben şöyle düşündüm ki, bu sesi müteakip:
Bu ağaç, insan gibi konuşuyor, ne garip.

Ben de ona dedim ki: (Gelecekse O eğer,
Teşrif eylediğinde, yine bana haber ver.)

Sözleştik bu şekilde o ağaçla biz o gün,
Ben artık teşrifini beklerdim o Resulün.

O konuşmadan sonra, aylar geçti aradan.
Yine oturuyordum, aynı yerde bir zaman.

Baktım ki, yine o dal eğildi bana doğru.
Ve şöyle seslendi ki: (Ey Kuhafe'nin oğlu!

Sana sözüm vardı ki, vereyim tekrar haber.
Hicaz'da zuhur etti o dediğim Peygamber.

Acilen o Resulün huzuruna var hemen.
Önce sen iman eyle, kimse iman etmeden.)

Ertesi gün, ben onun giderken hanesine,
O da bana gelirmiş, rastladım kendisine.

Yolda karşılaşınca, o durdu, ben de durdum.
Buyurdu: (Ya Eba Bekr, ben sana geliyordum.

Bir haberim vardır ki, yenidir henüz daha.
İtimat ettiğimden, sana derim ilk defa.

Ben size, Rabbimizden gelen bir Peygamberim.
Bana iman etmeni, senden talep ederim.)

O böyle söyleyince, hiç tereddüt etmeden,
Hemen iman eyledim, Ona can-ü gönülden.)