Kıtlık vaki olmuştu, Medine’de bir sene.
Bu, çok sıkıntı oldu, sahabenin hepsine.

Osman bin Affan ise, zengin idi begayet,
Büyük kervanlar ile, yapıyordu ticaret.

Bu açlık sıkıntısı, böyle sürüp giderken,
Onun buğday kervanı, şehire girdi birden.

Tam yüz deve var idi, bu buğday kervanında.
Halk, hazret-i Osman’a, koşup geldi anında.

Dediler ki: (Bir ölçek buğday için, ya Osman!
Yedi dirhem verelim, sat bize buğdayından.)

O, cevaben dedi ki: (Satmam ey arkadaşlar!
Zira bir ölçeğine, sizden fazla veren var.)

Bu cevabı alınca, üzülerek döndüler,
Ebu Bekri Sıddık’ın, huzuruna geldiler.

Ona arz ettiler ki: (Ya Emir-el müminin!
Buğdayı geldi bugün, Osman-ı zinnureyn’in.

Yedi dirhem verdik de, buğdayın ölçeğine,
Fazla veren var deyip, satmıyor bize yine.

Resulün eshabına, böyle cevap vermesi,
Olur mu, bu kıtlıkta çok fiyat istemesi?)

Hazret-i Ebu Bekir, buyurdu ki: (Osman’ın,
Hakkında, su-i zanda bulunmayın siz sakın!

Siz herhalde Osman’ı, iyi anlamadınız.
Onun meramı başka, siz başka anladınız.

Haydi kalkın, birlikte, kendisine gidelim.
O sözünden muradı ne imiş, öğrenelim.)

Teşrif etti onlarla, o hazret-i Osman’a.
Buyurdu ki: (Ya Osman, kırılmış eshab sana.

Yedi dirhem vermişler, bir ölçek buğday için.
Fazla veren var deyip, satmamışsın, bu niçin?)

Dedi: (Ya Eba Bekir, evet, öyle söyledim.
Sizin verdiğinizden, fazla veren var dedim.

Bire yedi verdiler sahabe bana ancak.
Lakin bire yediyüz veriyor cenâb-ı Hak.

Rabbim, bire yediyüz sevap, ecir verirken,
Bire yedi vereni, tercih eder miyim ben?)

Sonra emir verdi ki, hemen hizmetçilere:
(Bedava dağıtınız, buğdayı fakirlere!)

Peşinden kurban edip, yüz devenin hepsini,
Dağıttı fukaraya, etlerin cümlesini.

Hazret-i Ebu Bekir, sahabenin yanından,
Sevinç ile kalkarak, öptü onun alnından.

Bunun tesiri ile, o gece rüyasında,
Resulullahı gördü, güllerin arasında.

Dedi: (Ya Resulallah, teşrifiniz nereden?)
Buyurdu: (Geliyorum Osman-ı zinnureyn’den.

İhsan ettiği için, Resulün eshabına,
Çok büyük dereceler ihsan olundu ona.)