Resulullah, eshabın münkesir hallerini,
Görünce, bir köşede, kaldırdı ellerini.

Onların o çaresiz hallerine bakarak,
Şöyle niyaz eyledi, Rabbine yalvararak:

(Ya Rabbi, otuzdokuz kişi ki bu müminler,
Sana iman getirmiş kullardır hepsi birer.

Halas et sen bunları, kâfirlerin şerrinden.
Kurtar bu müminleri, korku ve endişeden.

Şanı yüksek biriyle, kuvvetlendir bu dini.
Sevindir nusretinle, bu bir avuç mümini.)

O anda nazil oldu Cebrail yeryüzüne.
Bir müjde getirmişti Allah’ın Resulüne.

Dedi: (Ya Resulallah, sen bir dua etmiştin.
Rabbinden, bu din için yardımcı istemiştin.

Kabul etti Rabbimiz, senin o dileğini.
Bir kimseyi seçti ki, sağlam eder bu dini.

Buyurdu ki gökteki cümle meleklerine:
(Saf çekin Beytullahtan, tâ Erkam’ın evine.

Dul olan hatunlara, odun taşımak için,
Kendini, Habibime siper etmesi için,

Bir kimseyi seçtim ki, Ömer’dir onun namı.
Takviye ederim ben, onun ile İslam’ı.

Düşüp onun önüne, yol açın kendisine.
Cennet cevherlerini, saçın onun üstüne.)

Rabbimiz, meleklere, böylece verip emir,
Ömer ibnil Hattab’ı, size göndermektedir.

Ey Allah’ın Habibi, yoldadır şimdi Ömer.
Huzuruna geliyor Said ile beraber.)

Az sonra, heybet ile geldi Ömer bin Hattab.
Silahlı geldiğini, gördüler cümle eshab.

Onu böyle görünce, korkuya kapıldılar.
Hemen Resulullahın etrafını sardılar.

Lakin hazret-i Hamza, dedi: (Ey ehl-i iman!
Gelen, bir tek kişidir, kuvvetliyiz biz ondan.

Eğer hayra geldiyse, hoş geldi, büyük devlet.
Eğer şerre geldiyse, şu kılıç kâfi elbet.)

Sonra çıktı kapıya, etti ki şöyle hitap:
(Sen ne zannediyorsun bizi ey ibni Hattab!

Biz, Abdülmuttalib’in evladıyız, güçlüyüz.
Bi-iznillah demiri çiğneyip, püskürtürüz.

Zafer bulacağını eğer zannediyorsan,
Aldandığını bil de, geri dön, git buradan!)

İşitti Resulullah Hamza’dan bu sözleri.
Buyurdu ki: (Yol verin, giriversin içeri!)

Tebessüm buyurarak, karşıladı ve hemen,
Eshaba buyurdu ki: (Çekiliniz önünden!)

Girdi hazret-i Ömer, kılıcı omuzunda.
Diz çöktü edep ile, Resulün huzurunda.