Ömer ibnil Hattab’ın devrinde, çok memleket,
Fetholup, geçti ele, nice mal ve ganimet.

Onun şanı şöhreti, çıkmışken zirvesine,
Eski yaşayışını, değiştirmedi yine.

Yerdi acıktığında, kuru arpa ekmeği,
Ve yamalı olarak, giyerdi elbiseyi.

Kızı hazret-i Hafsa, zevcesiydi Resulün.
Resulullahtan sonra, yaşadı bir nice gün.

Muhterem babasının, bu haşmetli devrinde,
Ziyarete gelmişti, onu kendi evinde.

Bir ara hırkasına, dikkatle etti nazar.
Gördü ki, üzerinde tam oniki yama var.

Dedi ki: (Babacığım, çok eskimiş hırkanız.
Bunu giymeseniz de, yenisini alsanız.)

Buyurdu ki: (Ey kızım, bu nasıl sözdür öyle?
Benden daha yakındın, zevce idin Resule.

Dünyadan kaçtığını bilmez misin Resulün?
Ehemmiyet verdi mi dünyaya, O hiçbir gün?

Vefatı yakın iken, çağırdı bir gün beni.
Bildirdi bu hususta, bana vasıyetini.

Buyurdu ki: (Ya Ömer, vefat eylediğinde,
Eğer bulmak istersen, beni mahşer yerinde,

Ayrılma benim ile, Ebu Bekrin yolundan.
Şimdiki şu halini, değiştirme hiçbir an.)

Ey kızım, böyle iken vasıyeti Resulün,
Değiştirebilir mi, halini Ömer bugün?)

Yine halife iken bir gün, hazret-i Ömer,
Bir yerde otururdu, eshab ile beraber.

Hurma lifinden idi, üstündeki hırkası.
Var idi üzerinde, on tane de yaması.

Buna şahit olunca, o gün eshab-ı güzin,
Üzülüp, dediler ki: (Ya Emir-el müminin!

Bu yamalı hırkayı, giymeseniz de şu an,
Yenisini alsanız sultanlara yakışan.)

Halife, bu sözlerden üzüldü, celallendi.
Sahabe-i güzine, şöyle hitab eyledi:

(Siz hala zahire mi, dışa mı bakarsınız?
Niçin bu vesveseden, hala kurtulmazsınız?

Bahşetti Allah bize, İslam gibi nimeti.
Var mı bunun yanında, başka şeyin kıymeti?

Bu, öyle devlettir ki, herkese nasib olmaz.
Şükrünü yapmak için, kimsede güç bulunmaz.

O, iman nimetini, vermişken hepimize,
Hırkanın eskiliği, ne zarar verir bize?

İslam’la aziz etti bizleri Hak teâlâ.
Şık görünmek arzusu, ne arar sizde hâlâ.)

Edep ile dinleyip, vermediler bir cevap.
Zira bu sözlerine, hak verdi cümle Eshap.