Ömer ibnil Hattab’ı, bir genç çok seviyordu.
Beş vakit namazını, ardında kılıyordu.

Lakin bir kötü kadın vardı ki, çok yılışık,
O günlerde, bu genci gördü ve oldu aşık.

Gence haber gönderip, davet etti yanına.
Lakin genç, hiç iltifat etmedi o kadına.

Sevdiremeyince de kadın ona kendini,
Bir kocakarı bulup, anlattı bu derdini.

Kocakarı dedi ki: (Gel, içeri geç hele.
Seni buluşturayım, bu akşam ben o gençle.)

Genç, yatsı namazını kılmış, eve dönerken,
Bağırmaya başladı, kocakarı o evden.

Dedi: (Ey genç, elimden kaçırdım bir koyunu.
Yardım et de, birlikte yakalayalım onu!)

Genç bu söze aldanıp, bahçeye girdi o an.
O kadın da kapıyı, kilitledi arkadan.

Genci kuvvetle tutup, dedi ki: (Beni dinle!
Günlerdir yanıyorum, bil ki senin sevginle.

Sana kavuşmak için, çırpınıp dururum hep.
Sen ise, hiç yüzüme bakmazsın, neden acep?)

Lakin yine bakmadı kadına bu genç yiğit.
Bu sefer kadın onu, eyledi şöyle tehdit:

(Bağırırım, cümle halk, toplanır etrafına.
Rezil rüsvay olursun, bir mahalle halkına.)

Genç dedi: (Ahirette, rezil olmaktan ise,
Bu dünyada olayım, bu, daha kolay bize.)

Baktı ki olmayacak, feryat etti o derhal.
Halk oraya toplanıp, sordular ki: (Ne bu hal?)

Dedi ki: (Ben evimde, yatacak idim ki tam,
Tecavüze yeltendi, eve girip bu adam.)

İnsanlar genci dövüp, başını da yardılar.
Ve hazret-i Ömer’in yanına çıkardılar.

O kadın da, halk ile gelmiş, hep ağlıyordu.
Öyle ki, feryatları, ayyuka çıkıyordu.

Halife genci görüp, buyurdu ki: (Evladım!
Korkma, söyle doğruyu, var sana itimadım.)

Genç, başından geçeni, ona arz eyleyince,
Halife, hakikate vakıf oldu hemence.

Anladı bu yapılan hile ve iftirayı.
Sordu ki: (Tanır mısın, sen o kocakarıyı?)

Genç, (Tanırım) deyince, emretti ki bu kere:
(Bütün yaşlı kadınlar, getirilsin bu yere!)

Geçti gencin önünden her biri, birer birer.
Genç, onu teşhis edip, anında verdi haber.

Kocakarı, suçunu itiraf etti hemen.
Halife rahatlayıp, kalktı derhal yerinden.

Varıp, çözdü o gencin ellerinin bağını.
Takdir etti, günahtan böyle çok kaçtığını.