İbni Ömer Zeylai, âlim ve veli bir zat.
Binüçyüzdört yılında, Yemen’de etti vefat.

İslam’ın ilm-i zahir ve ilm-i batınında,
En çok bilgi sahibi, o idi zamanında.

Civardaki bir köye gitmişti bir zamanlar.
O köyde, susuzluktan muzdaripti insanlar.

İbni Ömer, acıdı insanların haline.
Ellerini kaldırıp, dua etti Rabbine:

(Ya Rabbi, susuzluktan, kulların cümle mağdur.
Lütfedip, bu beldeye ihsan et biraz yağmur.)

O an gökte bulutlar, geldiler bir araya.
Ve bir yağmur yağdı ki, mahlukat doydu suya.

Yine bir yer vardı ki, (Halep vadisi) diye,
Halkı, hürmet duyardı bu mübarek veliye.

Ziyaret ederlerdi, ara ara bu zatı.
Zira çok tesirliydi öğüt ve nasihatı.

Bir gün de bu evliya, onların beldesine,
Teşrif edip, neşe ve sürur verdi hepsine.

Onlar çok sevinerek, dediler: (Efenim, biz,
Kuraklık illetinden begayet muzdaribiz.

Aylardır, bir damla su düşmedi beldemize.
Bu yüzden çok meşakkat, ızdırap geldi bize.

Bir akarsuyumuz var, akmıyor o da fakat.
Bu susuzluğa karşı, kalmadı bizde takat.)

İbni Ömer dinleyip, üzüldü gayet buna.
Onlardan birisini, çağırdı huzuruna.

Buyurdu: (Şu ırmağın başına git de hele,
Akmasını rica et, Allah’ın izni ile.)

(Peki) deyip, gitti ve seslendi ki: (Ey ırmak!
Allahü teâlânın izni ile haydi ak!)

O kişi, bu sözleri söyleyince ırmağa,
Baktı ki, biden bire su başladı akmağa.

Bir oğlu olduğunda, yine bu mübarek zat,
İlk evvela ağlayıp, sonradan güldü fakat.

Yakınları sordu ki: (Efendim, az önce siz,
Niçin öyle ağlayıp, sonra gülümsediniz?)

Buyurdu: (Bana malum oldu ki, bu evladım,
Boğulup ölecektir, çok üzülüp ağladım.

Sonra bildirildi ki, bu evladımdan fakat,
Gelir ki bu dünyaya şanı büyük bir evlat,

Onun, tasavvuftaki atacağı ilk adım,
Olacak şu andaki benim en son makamım.

Rabbim, bana böyle bir torun vereceğinden,
Ağlamayı bırakıp, sevinçten güldüm hemen.)

Yıllar sonra, bu sözü aynen oldu hakikat.
Oğlu (İsa), bir suda boğulup etti vefat.

Ve (Muhammed) adında, oldu ki bir torunu,
Yaydı bütün cihana, ilim ve feyz nurunu.