Vasıt vilayetinde, vardı ki birisi de
(Numan’ın kölesi)ydi o zatın bir ismi de.

Bir kimse, sordu ona, hikmetini bu işin.
Dedi: (Böyle bir isim koymuşsun, acep niçin?)

Dedi ki: (Bulunurken, ben annemin karnında,
Validem vefat etmiş, tam da doğum anında.

Ben, karnında kalmışım, hem de canlı olarak,
Cenaze yıkanırken, vakıf olmuş buna halk.

Bu, İmam-ı a’zama acilen bildirilmiş.
O da, haber gönderip onlara şöyle demiş:

(O hanımın karnını, yarın sol tarafından.
Çocuk tam oradadır, hemen alın oradan.)

Cerrah öyle yaparak, çıkarıp almış beni.
Ondan sonra, kabrine, defnetmişler annemi.

Onun fetvası ile, gelmişim ben hayata.
Yoksa, ölü karnında, olurdum ben de mevta.

Yani ben, o İmamın azatlı kölesiyim.
Öyle addettiğimden, aldım böyle bir isim.)

Bir gün de, talebenin içinde otururken,
Vücudunu bir akrep soktu ve gitti birden.

Talebeler, akrebi öldürmek isteyince,
Buyurdu ki: (Az durun, öldürmeyin hemence.

Ben, kendimi onunla tecrübe edeceğim.
Bir şey merak ederdim, onu öğreneceğim.

Zira Peygamberimiz, hadiste, Sahabeye,
Buyurdu: (Âlimlerin kanı zehirdir) diye.

Hadiste buyurulan o âlimlerden miyim?
Diye, nice zamandır bunu merak ederdim.)

O sırada o akrep, kıvrandı birkaç defa.
Ve ölüp, hiç hareket edemedi bir daha.

Vardı bir talebe de, Yusüf bin Halid diye.
Bağdat’a gidiyordu, mühim bir vazifeye.

Ona, şu nasihatte bulundu ki: (Evladım!
Sakın dine muhalif atmayasın bir adım.

İlim sahiplerine, hürmet eyle ve yaklaş.
Gençlere sevgi göster, fasıklardan uzaklaş.

Hep iyilerle görüş, salihlerle düşüp kalk.
Kimseyi kötüleme, sen, kendi haline bak.

Sonra, hiçbir kimseyi hafife alma sakın.
Bilakis, sevgisini kazanmaya bak halkın.

Cimri kimseler ile, eyleme hiç yaranlık.
Bekleme hiç kimseden, bir menfaat, dünyalık.

Senin ziyaretine gelirse bir cemaat,
Dini meselelerden bir mevzu aç ve anlat.

Hep umumi şeyleri öğretmeye bak esas.
İnce meseleleri, açma ve etme temas.

Herkesle iyi geçin, sevsin seni insanlar.
Zira sevgi, muhabbet, ilimde devam sağlar.)