Yıllarca takib edip hocasının dersini,
İlimden, fazlasıyle almıştı nasibini.

Bir tek dersini bile, onun kaçırmayarak,
İçtihat makamına yükseldi son olarak.

İlim tahsil ederken, bir gün oldu çok hasta.
İyi olma ümidi, kalmamış idi hatta.

Daha sonra, öldüğü zannı ile, bir kişi,
İmam-ı a’zama da haber verdi bu işi.

Gidip dedi: (Ya İmam, bugün akşam, şu saat,
Ebu Yusüf, maalesef eyledi Hakka vuslat.)

O ise buyurdu ki: (Hayır, vefat etmedi.)
Hakikaten az sonra, geldi sıhhat haberi.

Hayret edip, İmama dediler: (Efendim, siz,
Onun ölmediğini nasıl bilebildiniz?)

Buyurdu ki: (O, ilme, eyledi hayli hizmet.
Onun meyvelerini almadan ölmez elbet.)

O, İmamın ilmini yaymakla oldu meşhur.
Bu hususta ilk kitap yazan da, o olmuştur.

Fıkıh âlimlerimiz, yedi derecededir.
En yüksek derecesi, dinde müctehidlerdir.

Amelde, bugün mevcut dört mezhebin reisi,
Bu, birinci gruba girerler herbirisi.

İkincisi, mezhepte müctehid olanlardır.
İmam-ı Ebu Yusüf işte bu gruptandır.

Hadis-i şeriflerden, üçyüzbinini, bu zat,
Hem ravileri ile, ezberlemişti bizzat.

İmam vefat edince, bazı talebesine,
Ders verip, yükseltmişti fakih mertebesine.

Onun üstünlüğünü görünce Sultan Mehdi,
Kadılık makamına onu tayin eyledi.

Sonra Harun Reşid de, onda ilmi liyakat,
Görüp, o memlekete eyledi kad-ıl kudat.

Kadıların kadısı demektir ki bu ünvan,
O idi hakimlerden, bu ünvanı ilk alan.

Onaltı yıl hakimlik yaparak o bu defa,
Halkın suallerine, verirdi dini fetva.