Bağdat’ta, baş müderris idi hem bu büyük zat.
Bir ara istedi ki, eylesin terk-i Bağdat.

Düşündü ki: Bu kadar ilimler tahsil ettim.
Lakin bilmiyorum ki, halis midir niyetim?

Allah için değilse edindiğim ilimler,
Sonunda, helakime sebep olabilirler.

Niyetimde az dahi, dünya hırsı ve şöhret,
Var ise, benim için olur bu bir felaket

Bu türlü düşünceler geldiğinde içine,
Ders verirdi tam üçyüz ilim talebesine.

İmamın düşüncesi, sezilince Bağdat’ta,
Buna mani oldular, eşraftan çok zevat da.

Bütün devlet erkânı, talebe ve cümle halk,
Dediler ki: (Gitmeyin bizleri bırakarak.)

Lakin o, kararlıydı gitmek için büsbütün.
Haccı bahane edip, Bağdat’tan çıktı bir gün.

Onbir sene sürünce bu inziva hayatı,
Tamamlandı nihayet, manevi kemalatı.

Zahiri ilimlerde eşsiz iken, bu sefer,
Tasavvuf yolunda da, aldı çok mesafeler.

Hem zahir, hem batında kâmil oldu nihayet.
Sonra, memleketine eyledi artık avdet.

Zira feyiz aldığı gönül ehli kişiler,
Kendisine, bu yolu işaret eylediler.

Dediler ki: (Uzlette, kendine fayda vardır.
Lakin ilim neşrinde, faide umumadır.

Kendini düşünenden, zira bizim dinimiz,
Gayriyi düşüneni, tutar üstün ve aziz.)

O da, bu nasihati candan kabul ederek,
Döndü ilim neşrine, uzleti terk ederek.

Yaşı elli olmuştu geriye döndüğünde.
Artık Tus’da geçirdi, bakiye ömrünü de.

Vefat edene kadar, durmadan çalışarak,
Bin kitap telif etti, hiç durmadan yazarak.

Yazdığı kitapların sayfa yekunu, eğer,
Ömrüne bölünürse, onsekiz sayfa eder.

(İhya-i ulum) ile, bir (Kimya-yı saadet),
İlmini göstermeye, eder yalnız kifayet.

Ve hatta bu mevzuda demiştir ki âlimler:
(Sırf İhya-yı ulum’u, bir gayr-i müslim, eğer,

Severek çevirirse, sayfalarını bir bir,
Onun bereketiyle, imanla şereflenir.)

Dokuzyüz ellidokuz miladi senesinde,
Vukua gelmiş idi, bunun tecrübesi de.

Dört alman ordinaryüs profesör, o zaman,
İmam-ı Gazali’nin alıp kitaplarından,

Okumak suretiyle, nur dolup kalblerine,
Dördü de girmişlerdi, hemen İslam dinine.