Sultan Sencer, İmamı saraya etti davet.
O da kabul ederek, etti buna icabet.

Girince, sultan onu karşıladı ayakta.
Kucaklayıp, tahtına oturttu onu hatta.

İmam dahi oturdu, Besmele söyleyerek.
Buyurdu ki: Herkese nasihat etmek gerek.

Ve lakin insanlara nasihat etmek için,
Risalet kaynağından alınır ruhsat, izin.

Resulullah buyurdu: (Bir susan, bir konuşan,
İki nasihatçıyı bıraktım size şu an.

Bunlardan birincisi, ölümdür ki, konuşmaz.
Diğeri Kur'andır ki, konuşup eder vaaz.)

Susan vaiz diyor ki lisan-ı hali ile:
(İnsanları, pusuda beklerim her an böyle.

Ecelleri gelince, çıkarak o pusudan,
Aniden yakalarım, vermeden fırsat, eman.)

Bu hali, şimdi görmek isteyen varsa eğer,
Eski padişahların halini düşünsünler.

Alparslan ve Melikşah, Çağrı bey nerde, hani?
Şimdi toprak altında, oldular hepsi fani.

Lisan-ı halleriyle diyor ki şimdi onlar:
(Gafletle yaşamayın ey şimdiki sultanlar!

Biz dahi sizin gibi bir vakit sultan idik.
Lakin hiç tanımıyor ecel sultan ve melik.)

Ey sultan, Allah sana bahşetti doğru iman.
Güler yüz, güzel ahlak ihsan etti sonradan.

Sultanlık nimetini verdiyse Allah sana,
Sen de amel yaparak, şükreyle bu ihsana.

Bugün sultanlığınla mağrur olma ki zinhar,
Senden daha kudretli, sultanlar Sultanı var.)

Daha sonra dedi ki: (Ben, oniki senedir,
Halktan uzaklaşmış ve halen uzletteyimdir.

Şimdi, Nişabur’daki ilim medresesine,
Müderris olmam için, ısrar edilir yine.

Lakin arz edeyim ki şu hususu ey sultan!
Benim hak sözlerimi, kaldırmıyor bu zaman.

Bu zamanda, hak bir söz söylerse biri eğer,
Kapı ve duvar bile, aleyhine geçerler.

Bana söylenenleri rüyada görse idim,
Bu, karışık bir rüya, yahut kâbustur derdim.

İmam-ı a’zama da söz demişim aleyhte.
İşte, buna tahammül edemem katiyetle.

Bunun için, siz beni af edin ki tedristen,
Tus’da, kendi halimle yaşıyayım artık ben.)

Bu hadiseden sonra, Tus’a döndü o yine.
Ve iki sene daha, hizmet etti bu dine.

Ellibeş yaşına da girince bu büyük zat,
Binyüzonbir yılında, eyledi Hakk'a vuslat.