İmam-ı Rabbani ki, evliyanın baş tacı.
Söz ve nasihatleri hasta kalbler ilacı.

Baş sağlığı olarak, mektup yazıp birine,
Buyurdu ki: (O merhum, kavuştu Sahibine.

Geride kalanlara, olsa da zor ve çetin,
Razı olmaktan başka, çare yok insan için.

Zira biz, Rabbimizin kullarıyız çok aciz.
Ona boyun bükmekten, başka yok bir çaremiz.

Dünyada kalmak için, yaratılmadık ki hem.
Ecelimiz gelince, ölürüz biz de o dem.

Hatta ölüm, benzer ki dünyada bir köprüye,
Kavuşturur bir anda, seveni Sevgiliye.

Ölüm, müminler için saadettir, nimettir.
Ve lakin kâfirlere, azap ve felakettir.

En büyük yardım ise, şudur ki bir mevtaya,
Ruhuna göndermektir bir fatiha ve dua.

Zira Resul-i ekrem buyurdu hadisinde:
(Şu kimseye benzer ki ölü mezar içinde,

Denize düşmüş olup, boğulmak üzeredir.
İmdat diye bağırıp, yardım istemektedir.

O, nasıl pek şiddetle ederse yardım talep,
Meyyit de, mezarında bir duayı bekler hep.

Öyle çok sevinir ki, geldiğinde bir dua,
O kadar çok sevinmez, verilse bütün dünya.)

Dediler: (Cahiliyiz maalesef dinimizin.
En birinci nasihat nedir biz kullar için?)

Buyurdu: (Hasta ise, bir kulun kalbi eğer,
İndallah makbul olmaz yaptığı ibadetler.

Yani borcu ödenip, görmese de hiç azap,
Lakin pek kazanamaz fazla ecir ve sevap.

Kalbin bu hastalığı, şudur ki, bilin yine,
Tutulmuş olmasıdır Allah’tan gayrisine.

Belki de, kendisine bağlanmış olmasıdır.
Bu, onun en birinci mühim hastalığıdır.

Çünkü kul, kendi için ister asıl her şeyi.
Kendi için arzular mal, mevki ve rütbeyi.

Ve hatta çocuğuna ediyorsa muhabbet,
Kendini sevdiğinden, onu da sever elbet.

Nefsin esaretinden kurtulursa bir kimse,
Sırf Allah’a kul olur, Rabbine yönelirse.

Yani nefse değil de, Rabbine uyarsa hep,
Nefsin arzusu için, etmezse bir şey talep,

Gitmiştir kalbindeki o şiddetli hastalık.
Mabudu nefis değil, (Allah)tır onun artık.

Çünkü o, Allah için yapar her bir işini.
Zira iman ve ihlas kaplamıştır içini.

Sırf Allah rızasını düşünür her bir işte.
Kendine tapınmaktan kurtulmak budur işte.)